Samen met Koen en Iris zijn Martijn en ik vandaag naar Hospital Day & Night gegaan. We hebben eerst een rondje eromheen gereden, alvorens de auto te parkeren. De binnenkomst was makkelijk en we liepen een tijdje rond door het gebouw. Toen we een behoorlijk groot gedeelte gehad hadden hoorden we ineens iemand. Een beetje geschrokken staan we te luisteren waar het geluid vanaf komt. We staan op de trap, dus veel kanten kunnen we niet op. Ineens komt er een kerel de trap op lopen, ik denk: “hoe gaan we ons hieruit lullen” en loop maar een beetje richting die man de trap af. Martijn loopt net voor me. De man loopt hem voorbij en komt op me af, ik stap aan de kant en met een “bonjour” loopt de man mij ook voorbij en verdwijnt in een van de lange gangen op de verdieping. We kijken elkaar verbaast aan. “Wat is er zojuist gebeurt?”
We lopen maar gewoon verder en gaan door met fotograferen. Koen trekt ergens een deur open en komt zo bij iemand in de kamer uit. De tv staat aan. De deur word weer gesloten en we besluiten een beetje voorzichtig te doen. Op het moment dat ik een foto sta te maken van een naaimachine hoor ik Iris iets in het Frans proberen. We gaan poolshoogte nemen en zien haar praten met een kerel. Een beetje een aparte. Roze nagellak, en bij het openen van de deur naar zijn kamer kwam er een behoorlijke wietlucht naar buiten. Verklaarde ook een beetje waarom hij zo relaxed tegen ons was. We mochten foto’s blijven maken en het was allemaal niet zo’n probleem dat we er waren. Toen ik even later nog met hem sprak vertelde hij dat ze er wonen als een soort van beveiliging. In de stacaravan voor het gebouw woont Guy, een oudere man die werkt in het ziekenhuis. Wat dat dan voor werk moet zijn weet ik ook niet, maar dat hebben we maar in het midden gelaten. Normaliter moest je ook entree betalen in de vorm van een fles drank of gelijk, maar dat hoefden wij niet. “Jullie zijn prima” was de reden hiervoor.
We wilden nog naar het zwembad, en daar gidste onze nieuwe vriend ons wel even heen. Ook liet hij de eetruimte en verwarmingsketels nog even zien. Het mortuarium is al voor het grootste gedeelte gestript, dus daar waren we zo klaar. Wel erg raar urbexen, als de lampen gewoon aan kunnen en de “beveiliging” in de centrale hal bier aan het drinken is.
Onze volgende bestemming is Villa Hector. We moesten hiervoor even rijden, maar ik vond het dat zeker waard. Zoveel details, zoveel te zien, en zo’n vette jaren 60 spulletjes. Ik heb me zeker goed vermaakt. Wel begonnen we al redelijk moe te worden. We zijn dus richting huis gegaan.
Omdat Hof van B. zo ongeveer op de route lag zijn we hier ook nog even gestopt. De auto knal voor de deur. Even naar binnen, foto’s maken, wachten op de rest en weer de auto in. We zijn nog even wat wezen eten, want ondertussen was het alweer bijna 18:00 uur geworden.
Een erg toffe dag! Bedankt Iris, Koen en Martijn.
Een zondag niet op pad en 2 dagen later al de kriebels. Ik moest en zou wat platen schieten. We wilden eigenlijk wat stedelijke beelden meepakken en eventueel wat mensen, maar ons oog werd naar een leegstaand pand getrokken. Hup, de auto aan de kant. Ik door het hek, en al snel zag ik dat we het gebouw konden bereiken. We zijn er een krappe twee uur bezig geweest, en hebben flink wat details op de foto gezet.
Vandaag heb ik Tristan meegenomen op urbex. Hij heeft een tijdje geleden een camera gekocht en liet me weten een keer mee op stap te willen. Ik heb deze locatie uitgezocht en we zijn er naartoe gereden. Via het internet had ik al een beschrijving over hoe binnen te komen, dus echt zoeken was het niet voor ons. We hebben de auto geparkeerd en zijn naar een raam op zoek gegaan. er staan er genoeg open, maar de benedenverdieping is behoorlijk goed dicht gemaakt. We zoeken het dus hogerop. Tristan is een muurtje op geklommen en heeft alle spullen aangepakt. “Wacht eens even.” Denk ik bij mezelf, en ik loop om de hoek. Hier is een trappetje gemaakt en kan ik dus veel makkelijker, en redelijk uit het zicht naar boven. Het naar binnen klimmen is door een raam op de derde verdieping, en dan is het niet slim om naar beneden te kijken. Ik heb dit dan ook niet gedaan. Eenmaal binnen lopen we helemaal naar boven, pakken onze camera’s er bij en beginnen met foto’s maken en rondkijken. Systematisch lopen we door het gebouw heen en maken foto’s. Na een goede twee en een half uur is het tijd om te gaan, en we zoeken naar een makkelijke uitgang. Deze vinden we en na deze ook weer zo te sluiten als we hem gevonden hebben vertrekken we naar de auto. Het is gaan regenen en daar houd ik niet van. Vlug naar de mac, voor het eten.
Vanmorgen was het vroeg dag. Om 3:30 ging de wekker. We zijn naar CDC gereden en hebben de auto geparkeerd. We hebben een ronde gelopen en zagen onze mogelijke ingang. Het enige nadeel was dat er een man langs lag te slapen. Gezien de manier waarop hij aan kwam lopen gingen we ervan uit dat hij flink bezopen was. Na een minuutje gewacht te hebben en voldoende lef verzamelt te hebben zijn we door het gat heen gekropen. We stonden na een paar seconden in een hele mooie kelder. We liepen een meter of twee verder en kwamen een muur tegen. De enige deur in de ruimte was ook op slot, doodlopend dus. Na nog een ronde gelopen te hebben en elke deur geprobeert te hebben wilden we het bijna opgeven. Na het nogmaals nalezen van de tips om binnen te komen hebben we toch nog een ingang gevonden. Hij lag wel heel erg in het zicht en ik bleek de auto er ram voor te hebben gezet. Hadden we dat maar eerder gezien. We wachten even tot de mensen de straat uit zijn en kruipen naar binnen. Pikkedonker maar gelukkig hebben we een zaklampje bij. Zonder al te veel problemen hebben we onze foto’s kunnen maken en hebben nog een extra deel van het pand kunnen verkennen. Dit hadden we de vorige keer nog niet gezien. Nadat we alle deuren vanaf de binnenkant gechecked hebben besluiten we toch maar via hetzelfde gat als de ingang te vertrekken. Het was misschien nog spannender dan de ingang. We konden niet kijken of er iemand aan kwam of niet, en moesten een behoorlijk lawaai maken om het gat weer vrij te maken. We hebben maar gewoon de gok genomen en gelukkig is alles goed gegaan. Wel keek iemand Martijn heel raar aan toen hij ineens buiten stond.
We zijn vervolgens nog even langs een potentiele locatie gereden maar deze zat potdicht. Op weg naar huis dan maar, naar de verjaardag van ons mam. Proficiat!
Vandaag zijn Martijn en ik samen met Sander foto’s gaan maken in ECVB. Vantevoren zijn we nog even langs Doel gereden om even een rondje te lopen, hoi te zeggen tegen wat mensen die daar een meeting geplanned hadden en een foto te maken van een oude Renault. Helaas was de auto al weg, maar het hoi zeggen is gelukt.
We zijn hierna naar ECVB gereden. Een beetje een afscheidsbezoek, want het slopen is al begonnen. Toen we naar het hek liepen om er overheen te gaan klimmen zagen we al wat mensen staan. Eerst op een afstandje gekeken of ze een camera hadden. We waren zeker dus erheen gelopen. Toen we aan kwamen bleek het Luuk te zijn met nog wat mensen voor een productshoot. We zijn naar binnen gegaan en begonnen met fotograferen. Zelfs nog een hal ontdekt waarvan ik nog geen foto’s heb gezien. Dat was ook wel erg tof. Toen we foto’s aan het maken waren van de personeelskluisjes liep Sander even naar buiten en zag een agent staan. Hij kwam vlug weer naar binnen maar daar zaten we dan. Ik heb Luuk een berichtje gestuurd dat we politie gezien hadden. Zijn reactie was simpel: “we zijn al gepakt”. We hebben maar een paar minuten zitten wachten en toen zijn we weer gegaan. Het ging een stukje goed, maar uiteindelijk stonden ze er hoor. De ongestelde politievrouwen, en een aantal politiemannen. Nadat ze wat nutteloos gedreigd hadden over het in beslag nemen van onze gear mochten we gaan. We gaven iedereen een handje en vertrokken. Richting onze auto moesten we ons nog melden bij andere agenten. Deze waren een stuk relaxter. Net voordat we wilden gaan zei de agent: “we zien vandaag veel Nederlanders, en we stellen ze allemaal dezelfde vraag; Wat hebben jullie gedaan op het EK?”. Nou maakt dat niet heel veel uit want we zijn 3 kerels die niets om voetbal geven, maar het was wel grappig dat ie het zo vroeg. Als laatste tip gaven ze nog even aan dat het kleine poortje in het grote hek open is. Dit is veel makkelijker dan door de bosjes en vervolgens door een hek heen stappen. We zijn vervolgens doorgereden naar Wintercircus. Hier kwamen we zonder al te veel moeite binnen, al dacht ik in eerste instantie dat ik niet zou passen. Eenmaal binnen viel het een beetje tegen. Het is een mooie grote, vooral erg lege locatie. Toen we daar klaar waren was het echt wel tijd voor mijn ontbijt. We zijn naar de mc Donalds gegaan en hebben wat gegeten. Daarna zijn we weer naar huis gereden. Het was een mooie dag.
Deze locatie hebben we tijdens “Das grose Gunther, Gurt en Martijni Duitschland-Berlin tour” ook aangedaan. Achteraf blijken we de helft van de locatie gemist te hebben, maar hey, je kunt maar een reden hebben om terug te rijden. Gelukkig zijn er wel wat leuke platen uitgerold.
Beelitz-Heilstätten is een deel van het plaatsje Beelitz. Hier is een complex van zo’n 60 gebouwen gesitueerd. Het complex is gebouwd naar ideën van Heino Schmieden. In het begin van de eerste wereldoorlog is het complex omgebouwd tot militair hospitaal.
In october en nobember 1916 is Adolf Hitler hier behandeld aan een beenwond opgelopen in de slag van de Somme. Toen het complex in 1945 door de Russen bezet werd is het door hen gebruikt als hospitaal. Dit bleer zo tot aan 1995.
Voordat Erich Honecker naar Moskou vluchte is hij ook nog even in het hospitaal verbleven.
Toen de Russen zich terug trokken is geprobeerd het complex te privatizeren. Helaas zijn de plannen mislukt en staat het grootste gedeelte van de gebouwen sinds 2000 leeg.
In 2002 zijn er nog scenes opgenomen voor de film “The Pianist” en in 2008 streken de filmcrews neer om op te nemen voor de film “Valkyrie”.
Behalve de centrale zelf ook maar even de koeltoren meegepakt. De vorige keer had ik zoiets van: “Ik ga daar niet omhoog.” maar wilde na het zien van foto’s toch maar wat graag naar boven. Soms moet je je niet laten kennen en gewoon gaan. In dit geval was het het meer dan waard. Op de foto’s is niet te zien hoe gigantisch zo’n ding is. Als je op de grond stampt hoor je het geluid gewoon nog 3 of 4 keer na galmen. Erg bizar. Ik heb niet heel veel foto’s gemaakt. Puur omdat er niet veel op te krijgen is met 18mm als kleinste lens. Een groothoek is nu dus ook al besteld. Met bewerken heb ik eens wat geks gedaan met een foto. Ik vind het wel iets aparts hebben.
Zusammen met de bus van Martijn zijn we vandaag vertrokken richting Berlijn. Volgeladen met tent, gevulde koelbox, extra kleding en natuurlijk onze camera’s zijn we richting een eerste locatie gegaan. We hebben eigenlijk geen vooronderzoek gedaan, behalve een hele lading locaties en mogelijke locaties in onze TomTom. We kozen voor Krups Steal Factory. Omdat we niets van deze locatie wisten hebben we Gunther maar ergens geparkeerd en zijn gaan lopen. Toen we uiteindelijk aan de rand van een of andere afgraving stonden zagen we een behoorlijk imposant industrieel gebouw. Precies zoals we ze graag zien. Toen we bij het gebouw aan kwamen viel het een beetje tegen. De hele fabriek is vooral erg gesloopt. We zijn toch maar begonnen met het zoeken naar een trap en hoe verder we naar boven gingen, hoe beter het werd. Geen absolute toplocatie, maar al met al nog een hele tijd rondgelopen. In eerste instantie vonden we het maar eng om in zo’n gebouw omhoog te gaan. De vloeren zitten vol met gaten en op sommige plaatsen is het gewoon uit ellende naar beneden gekomen. Toen we uiteindelijk toch op de bovendste verdieping stonden was dit ergens wel een verrassing. We hadden niet door dat we al ZO hoog zaten. Het dak was iets teveel van het goede, het zag er niet bepaald stevig uit, en er kwam een flinke wind op zetten.
Toen we weer terug bij de auto kwamen zaten er een paar jongens naar Gunther te kijken. Ze vonden het machtig mooi, zo’n brandweerbus op de parkeerplaats. Toen ze vroegen wat we in Duitsland deden heb ik geprobeerd uit te leggen wat we doen. “Wir sind hier zum fotografieren von die altes…. Euh, gebouwen” was mijn antwoord. Ze namen er genoegen mee.
Na vriendelijk te zijn uitgezwaaid met bijbehorende peace vingers in de lucht zijn we toen doorgereden richting Berlijn. Een paar dagen hebben we wel, maar om nu al in Duisburg te stoppen en een tentje op te zetten is toch niet de planning.
Na avondeten bij een welbekend fast food restaurant hebben we nog een uur of twee verder gereden. Na een flinke kostenpost bij de plaatselijke Shell zijn we op zoek gegaan naar een plek voor ons tentje. Ergens in een bos een mooi plekje gevonden, maar waar laat je dan zo’n grote rode bus. We hebben hem maar ergens voor een waterzuiveringsinstallatie gezet, met de hoop dat ze daar niet voor zaterdagochtend 7.00 uur hoeven te zijn. We hebben de tent op gezet en zijn de spullen gaan pakken. Dit allemaal in het donker. Gelukkig heeft Gunther een mooie lamp. Martijn pakte eerst zijn matras, omdat er twijfels waren of dat wel ging passen. Deze bleken gegrond want de tent was zo’n 30 cm te klein. (Of het matras te groot.) Dit feest ging dus niet door. Martijn bleef dus op Gunther passen, maar omdat daar geen plek was voor mij ben ik in het tentje gaan liggen. Net nadat ik in de tent gekropen ben begint het te regenen. Kleren uit, slaapzak in. Morgen weer een dag.
Dag twee begon prima, niet te koud, niet te warm en een beetje zon. We pakken de tent in en ontbijten wat bij de bus. Ondanks de regen is de tent helemaal droog. Hierna vertrekken we, op naar regio Berlijn. We hoeven nog maar 225 km naar onze bestemming en zullen wel zien hoelaat we er aankomen. Rustig op ons gemakje is ook prima.
— Zaterdag 19 mei 2012: aankomst DDR —
Eenmaal in de DDR vliegen de lege gebouwen je om het hoofd. We zijn naar Messgeratewerk gereden, maar dit word op dit moment gerenoveerd. Hierna naar SKET poliklinik gereden, geen binnenkomen aan, maar we hebben ons prima vermaakt in de loodsen erachter. Grote kranen, afbladderende verf en gigantische hallen. Een uur of 3 later zijn we doorgereden. De helft van deze locatie ligt al plat, dus het zal niet lang meer duren voor het hele gebeuren weg is.
Und dann; stau! Alles stond stil en we hebben toch best lang staan wachten. De meeste mensen stapten uit en stonden wat te drinken of liepen een rondje op de snelweg. De motoren konden mooi over de vluchtstrook maar de rest bleef staan. Erg bizar om te zien.
Toen we na een dag of 3 (zo voelde het) weer door konden rijden bleek het een vrachtwagenbrand te zijn. Erg stoer om te zien hoe al die brandweermannen dan toch even naar je zwaaien. Zo in zo’n brandweerbus.
We zijn nog even langs een stuk of twee mogelijke locaties gereden, maar dit bleek niets te zijn. Wel kwamen we veel gerenoveerd spul tegen. Het is goed om te weten dat mooie panden zoals deze bewaard blijven.
Onze volgende stop is Beelitz Heilstatten. Dit is een oud medisch complex wat al historie heeft voor wereldoorlog 1. Adolf Hitler heeft hier nog hersteld van een beenwond en het complex is na ’45 bezet geweest door de russen.
Hier parkeren we de auto eigenlijk recht voor de deur. Nadat we onze spullen bij elkaar hebben gezocht lopen we richting het hek. We kunnen er makkelijk binnen maar de gebouwen zijn in eerste instantie een stuk lastiger. De hele locatie heeft wat weg van het Land van Laaf. Maar dan met planken voor deuren en ramen. Nadat we een stuk rond het tweede gebouw gelopen hebben zien we een raam open staan. Onze entry is een feit. We doorzoeken heel het gebouw naar gave dingen, plekken en composities. Als hoogtepunten hebben we de grote trap en de gymzaal. Deze locatie heeft echt heel mooi verval. Je ziet dat het gebouw bij het bouwen tot in detail is afgewerkt. De manier waarop nu de verf van muren, deuren en trapleuningen af bladderd is echt bizar om te zien. Op het moment dat we in de gymzaal staan rommelt er iemand aan de deur. Martijn en ik kijken elkaar geschrokken aan. Misschien is het een beheerder of bewaking. Martijn staat redelijk dicht bij een deur dus loopt heel stil naar de gang om te kijken of hij iets kan zien. Voor mij is het een ander verhaal omdat ik in het midden van de zaal sta. Op zich niet heel vervelend, behalve dat de vloer kraakt als je loopt. Op het gegeven moment lijkt er iemand tegen de deur aan te beuken en te wrikken om hem open te krijgen. Dit is het moment waarop ik zeker weet dat het geen beheerder is. Deze zou gewoon met de sleutel ergens een slot open maken. Ik pak mijn camera van statief en loop expres een beetje lomp door de gymzaal. Het gebeuk stopt en ik hoor mensen fluisteren. Mooi, slopen hoort niet. Martijn stapt de zaal in, en zegt: “Hier staat er nog een.” Door een kiertje in het hout zien we een man staan en hij vroeg hoe we binnen gekomen waren. We vertellen dat hij “um die ecke” moet gaan. We verwachten dat we ze nog tegen zullen komen, maar dat is niet het geval. Wel komen we bij buitengaan van het gebouw nog een stel tegen met de hond. Waarom ze met een hond gaan urbexen weten we niet, maar handig leek het ons beiden niet.
We lopen een stuk rond en komen uit bij een aantal loodsen waar iets van voertuigen gestald hebben gestaan. Er is niet veel te zien, maar we moeten toch even elke stalling controleren. Hierna lopen we weer richting de mooie gebouwen.
In het gras zitten de mensen die de deur aan het slopen waren wat te drinken. We lopen maar gewoon door en bekijken nog wat gebouwen. Helaas komen we nergens in en begint het al een beetje donker te worden. We moeten nog een plekje zoeken voor onze tent, dus besluiten we te vertrekken. Op een kilometer of 15 afstand vinden we een plek in een bos waar we kunnen gaan staan. Ik zet mijn tentje neer en we buurten nog wat. Dit is een stuk makkelijker dan gisteren, toen we in het donker met de tent aan het vechten waren.
Zondag, 07:00. Tijd voor een revisit aan Beelitz. We hebben nog een paar gebouwen waar we willen kijken. Het eerste gebouw zijn we gisteren al een keer omheen gelopen, maar geen ingang te vinden. Het gebouw leek compleet dicht getimmerd. Een nadere inspectie werpt nieuw licht op de zaak. Er hangt een plank los, deze is met een kromme spijker opgehangen aan een van de tralies voor de ramen. We kunnen dit er zo vanaf pakken en als we binnen zijn weer terug hangen. Ideaal. Binnen aangekomen is er eigenlijk niet zo heel veel te zien behalve de trap, een gaaf plafond in een zwembadzaal en een raar steampunk-achtig ding. We hebben er toch nog een behoorlijke tijd rondgelopen. We bezoeken nog een aantal andere gebouwen en springen nog even het gebouw met de gymzaal in. Gisteren ging de zon onder en scheen deze erg lastig door het raam heen, vandaag is het een stuk vroeger en daardoor valt het licht de andere kant op. Hopelijk word de foto iets. We hebben Beelitz voor nu wel gehad. Er was een gebouw waar we niet in konden, maar dat is dan gewoon voor de volgende keer. Op naar Berlijn. Net voordat we Berlijn in komen rijden we door Checkpoint Bravo.
Ook komen we nog langs een oud circuit. De tribune staat nog langs de weg, maar echt een circuit is er niet meer uit te halen. Toch wel grappig om te zien liggen zo.
We wilden er eigenlijk al even gaan kijken, maar ons navigatiesysteem stuurt ons er mooi langs, dus zijn we meteen maar even gestopt: Flughaven Tempelhof.
Wat een gigantisch park hebben ze er van gemaakt. Misschien is “gemaakt” wat teveel van het goede. Eigenlijk staat alles er nog. Een groot grasveld met een landingsbaan in met midden. Instructies voor piloten waar ze moeten wachten op instructies en hangar nummers. Het gebouw wat voorheen de terminal was is ook echt gigantisch. Mooi om even te stoppen.
We rijden nog een stuk verder door Berlijn. Een paar keer passeren we plekken waar nog niet zo heel erg lang geleden een muur stond om de stad in tweeen te delen. Op zo’n moment sta je wel even stil bij de vrijheid die we nu hebben. Erg bizar.
We proberen nog een locatie, maar deze staat op dit moment in de steigers, en we kijken er vanuit de auto al compleet doorheen. Het is goed dat deze oude leger barakken worden gerenoveerd naar woningen.
Verder was Berlijn niet zo heel apart. Wat ons opviel was dat er echt heel veel graffiti gespoten is. Bijna elk gebouw staat wel wat op. Het is er druk in het park. Mensen barbecue-en er gewoon en het ziet er uit als een gezellige boel.
Op onze weg uit Berlijn kwamen we bij een ongeluk uit. De politie stond er aanwijzingen te geven en het was me toch een sexy agente. Compleet met zo’n spiegelende pilotenbril op en politieuniform. Gelukkig is het uniform in Duitsland wel wat anders dan in Nederland.
Onze volgende stop is Flieger Hoch Schule. We willen aan de achterkant betalen maar daar is een sportevenement gaande. Het voetbalveld op het terrein van de school is soms nog in gebruik door de plaatselijke voetbalvereniging. Nadat we een stuk of vijf gebouwen gedaan hebben komen we bij het theater uit. Hier staat een hele gave schildering van een Russische soldaat. Of deze echt origineel is weten we niet, en we hebben onze twijfels, maar het blijft een gave schildering. De theaterzaal zelf is een moeilijk geval. Het is er pikkedonker op een paar deuren aan de zijkant na. Erg lastig fotograferen, en we hopen dan ook dat we er iets van hebben kunnen maken.
We kruipen nog een ander gebouw in. “Nu we er toch zijn” is het motto. Op het moment dat we uit het raam zijn geklommen en onze camera’s inpakken komen er ineens twee mensen de hoek om. “Oh, oh” zegt Martijn, en ik krijg een hartaanval. Allemaal niet nodig want het blijken ook urbexers te zijn. Na een praatje in het Duits-Engels vertrekken we richting Gunther, en zij klimmen de locatie binnen.
Ineens springt er een groot bruin beest uit de bosjes. “Nondeju, wat is dat een grote haas” zegt Martijn. “Het was een hert.” is mijn reactie. We hebben het beest voor het gemak maar haas-hert gedoopt.
We zijn hierna richting huis gereden. Het is vanaf hier ongeveer 650 kilometer en dan zijn we vast een stuk op weg. We boeken een hotelkamer voor de douche en wifi. Toch wel prettig, even douchen.
Het is vroeg dag, en het ontbijt staat klaar. Na een paar broodjes vertrekken we weer. Martijn maakt de voorruit van Gunther nog even schoon. Zo’n plat raam vangt nogal wat beestjes. Ook stoppen we nog even bij de plaatselijke pomp. Gunther is een dorstig typetje. Met een raam waar we doorheen kunnen kijken en voldoende drinken voor Gunther vertrekken we richting Villa Nordstern. Helaas gaat het minder snel dan verwacht. Vier keer file gehad en twee keer daarvan ook echt helemaal stil gestaan. Motor uit, rondje wandelen, en dat op de snelweg. Wel hebben we mooi tijd gehad om het bakkie in de bus in te bouwen.
Villa Nordstern is een faal. We lopen een bijna compleet rondje om het gebouw, en alles is volledig dicht. Hier is een professioneel bedrijf mee bezig geweest. De kelder is door iemand open gesloopt, maar hier kunnen we niet verder dan alleen de kelder.
We rijden door richting Bahnhof Vlotho en Villa Vlotho. Deze zijn behoorlijk vervallen, het enige leuke wat over gebleven is is een kook- of verwarmingstoestel in het Bahnhof. De villa is vol gespoten met graffiti. Ik heb toch nog een paar foto’s gemaakt. Voor deze locaties eens een keer analoog. Ik hoop dat ze ook na ontwikkelen nog ergens op lijken.
De volgende locatie is kinderhospitaal. In eerste instantie zijn we rond gaan lopen op zoek naar het gebouw. We gingen linksaf langs het hek. Na een kilometer of wat gelopen te hebben komen we een gebouw tegen wat er behoorlijk leeg uit ziet. Niet heel vervallen, maar zeker niet meer in gebruik. We besluiten een rondje te lopen om het hek heen. Na er omheen gelopen te zijn besluiten we over het hek heen te klimmen. Dat hebben we geweten. De bovenkant van het hek is voorzien van behoorlijk scherpe punten, en dit resulteerd in een kapotte broek, en een gat in mijn hand. Dit keer fysiek. Erg hard bloed het niet, pijnlijk is het wel. En dan te bedenken dat we straks weer terug moeten ook. Martijn kwam overigens zonder al te grote moeite over het hek heen. We lopen een stuk om het gebouw en het zit echt heel erg dicht. Alle ramen mooi heel en daar waar dit stuk is een flinke plank er voor gemaakt. Balen! Helemaal voor niets mijn allerfijnste urbex-broek naar de knoppen geholpen.
We klimmen weer terug, met bijbehorende kronkels en gescheld van mijn kant. Het gat in mijn broek blijft achter de spitse punten hangen en ik moet weer een stukje omhoog. Wat een kuthek. Degene die dit gemaakt heeft is goed in zijn werk.
Op weg naar Gunther komen we een ander gebouw tegen. Hier staan hekken omheen en de deur is er uit. Dit zou het ook wel eens kunnen zijn. We lopen langs het hek af en al snel is het duidelijk dat we te laat zijn. Het gebouw is gestript en klaar voor sloop. De sloopkranen staan op een afstandje te wachten om dit hospitaal met de grond gelijk te maken.
Gunther staat 50 meter verderop. Als we rechtsom waren gelopen hadden we het gebouw meteen zien staan. Dan had ik geen kapotte broek, geen gat in mijn hand en misschien een iets beter gevoel over deze visit.
“Ach” zeg ik tegen Martijn. “Urbex is net zoals een vrouw, als er geen spanning bij zit is er niets aan.”
We stappen in Gunther en rijden richting huis. We hebben eigenlijk nog een dag over, maar we zitten zo dicht bij huis nu dat we de locaties bewaren voor een andere keer.
Het waren een paar erg toffe dagen. We hebben veel gezien, onze entry vaardigheden weer op scherp gezet, wild gekampeerd, ongezond gegeten, Gunther beproefd, in de file gestaan, Duits gepraat, een haas-hert gezien, we zijn geflitst in midden Berlijn en nog veel meer. Deutschland, wir kommen zuruck!
Een lange dag was het wel, maar wat hebben we genoten.
Samen met Martijn, Jessie, Pinda, en nog twee waarvan ik de naam maar blijf vergeten hebben we een erg toffe urbexdag gehad. Om 7.00 zijn Martijn en ik vertrokken. Iets voor Powerplant IM hebben we met de rest afgesproken en we lopen naar de locatie. Binnenkomen is voor Martijn en mij bekend omdat het een re-visit is, maar de rest moet toch even slikken. Als de eerste drie door een raampje zijn gewurmd blijkt de deur van binnen uit van het slot af te kunnen. De tweede drie kunnen dus makkelijk door de deur naar binnen. Natuurlijk hebben we deze deur wel weer goed op slot gedaan.
Binnen aangekomen een lading foto’s gemaakt. Ik wilde eigenlijk wat meer in series gaan werken, maar dit is een beetje mislukt. Er is zoveel moois te zien en op de foto te zetten dat ik mijn serie al snel uit het oog verloor en vanalles anders op de foto heb gezet. Hopelijk word het wel een mooie reeks, en komen de dingen die ik al in mijn hoofd had zitten ook zo uit.
Na het bezoek aan de centrale zijn we toch maar even doorgelopen naar de koeltoren. Een leuk extraatje als je er toch bent. De eerste keer dat ik er was dacht ik dat ik het niet zo boeiend zou vinden, maar toch knaagde er iets. Ik ben dus deze keer wel naar boven gekropen. Man, man, wat een gigantisch ding is zo’n toren zeg. Op het moment dat je op de grond stampt of een keer in je handen klapt hoor je het geluid gewoon drie keer weerkaatsen tegen de wand. Erg bizar om te horen.
Na een lunch bij een bekend fast food restaurant zijn we verder gegaan naar nog wat locaties. Een leegstaand ziekenhuis was helaas niet in te komen, een ander pand was al gesloopt, maar Chateau HB was wel te doen. We hebben ook hier onszelf goed vermaakt. In eerste instantie leek het een gigantisch kasteel, daarna een afgebrand krot en toen bleken details als trappen en dergelijke redelijk goed bewaard. Hier hebben we toch stiekem nog best even rondgelopen.
De foto’s laten nog even op zich wachten, eerst nog een paar dagen urbexen in Duitsland.
