De laatste dag op Tenerife is aangebroken. We hebben de spullen gepakt en de kamer een beetje gefatsoeneert. De halve koelkast stond nog vol en we hadden echt nog geen honger. Om 12:00 uur moeten we de kamer uit en we zetten onze koffers in de bagage kamer. Ik heb een hele tijd met mijn gsm zitten spelen en een stukje Tour de France gekeken. Onze buren hebben echt vet veel achter gelaten. Toen we beneden zaten werd er naar de balie gebeld of het de bedoeling was, of dat ze gewoon een paar tassen vergeten waren. We hebben nog een broodje gegeten bij het zwembad. We horen dat vandaag happy hour is. Onze drankjes komen dus dubbel aan. Prima hoor.
Ik ben weer eens in slaap gevallen op een bedje en werd na een halve dag wakker. Na nog wat gechilled te hebben is het weer tijd om te eten. We gaan snel bij de italiaan langs want hier hebben we elke keer snelle service gehad. Misschien hebben we wat krap geplanned, want halverwege de maaltijd is het tijd om te gaan. We zijn net op tijd voor de bus. Op het moment dat we het hotel in lopen komt Gino de ober naar ons toe. We zijn vergeten de broodjes van vanmiddag te betalen. Nadat ik dat heb gedaan stappen we in de bus en op naar de luchthaven. Ik heb het geluk nog even te kunnen buurten met Chinouk en Saskia uit Zaandam. Vooral Chinouk vind ik een erg knappe meid. Nadat we de hele reutemeteut op de luchthaven hebben gehad stappen we in het vliegtuig. De televisie is stuk en daarom krijgen we uitleg in het echt. Best grappig en volgens de steward is het veel leuker zo. Wel grappig om eens gezien te hebben. Na een half uur ofzo werkt de tv eindelijk en kijken we friends. Lekker een bakje noodles erbij is goed te doen. De tijd van de vlucht viel me alleszinds mee. Op de luchthaven hebben we afscheid van Thuy en Priscilla genomen. Chinoek kwam nog even een goede reis wensen. Ik moet dr toch eens op facebook opzoeken. Leuke meid. Daarna hebben we een broodje gedaan bij een restaurant en wat rond gelopen.
Zusammen met de bus van Martijn zijn we vandaag vertrokken richting Berlijn. Volgeladen met tent, gevulde koelbox, extra kleding en natuurlijk onze camera’s zijn we richting een eerste locatie gegaan. We hebben eigenlijk geen vooronderzoek gedaan, behalve een hele lading locaties en mogelijke locaties in onze TomTom. We kozen voor Krups Steal Factory. Omdat we niets van deze locatie wisten hebben we Gunther maar ergens geparkeerd en zijn gaan lopen. Toen we uiteindelijk aan de rand van een of andere afgraving stonden zagen we een behoorlijk imposant industrieel gebouw. Precies zoals we ze graag zien. Toen we bij het gebouw aan kwamen viel het een beetje tegen. De hele fabriek is vooral erg gesloopt. We zijn toch maar begonnen met het zoeken naar een trap en hoe verder we naar boven gingen, hoe beter het werd. Geen absolute toplocatie, maar al met al nog een hele tijd rondgelopen. In eerste instantie vonden we het maar eng om in zo’n gebouw omhoog te gaan. De vloeren zitten vol met gaten en op sommige plaatsen is het gewoon uit ellende naar beneden gekomen. Toen we uiteindelijk toch op de bovendste verdieping stonden was dit ergens wel een verrassing. We hadden niet door dat we al ZO hoog zaten. Het dak was iets teveel van het goede, het zag er niet bepaald stevig uit, en er kwam een flinke wind op zetten.
Toen we weer terug bij de auto kwamen zaten er een paar jongens naar Gunther te kijken. Ze vonden het machtig mooi, zo’n brandweerbus op de parkeerplaats. Toen ze vroegen wat we in Duitsland deden heb ik geprobeerd uit te leggen wat we doen. “Wir sind hier zum fotografieren von die altes…. Euh, gebouwen” was mijn antwoord. Ze namen er genoegen mee.
Na vriendelijk te zijn uitgezwaaid met bijbehorende peace vingers in de lucht zijn we toen doorgereden richting Berlijn. Een paar dagen hebben we wel, maar om nu al in Duisburg te stoppen en een tentje op te zetten is toch niet de planning.
Na avondeten bij een welbekend fast food restaurant hebben we nog een uur of twee verder gereden. Na een flinke kostenpost bij de plaatselijke Shell zijn we op zoek gegaan naar een plek voor ons tentje. Ergens in een bos een mooi plekje gevonden, maar waar laat je dan zo’n grote rode bus. We hebben hem maar ergens voor een waterzuiveringsinstallatie gezet, met de hoop dat ze daar niet voor zaterdagochtend 7.00 uur hoeven te zijn. We hebben de tent op gezet en zijn de spullen gaan pakken. Dit allemaal in het donker. Gelukkig heeft Gunther een mooie lamp. Martijn pakte eerst zijn matras, omdat er twijfels waren of dat wel ging passen. Deze bleken gegrond want de tent was zo’n 30 cm te klein. (Of het matras te groot.) Dit feest ging dus niet door. Martijn bleef dus op Gunther passen, maar omdat daar geen plek was voor mij ben ik in het tentje gaan liggen. Net nadat ik in de tent gekropen ben begint het te regenen. Kleren uit, slaapzak in. Morgen weer een dag.
Dag twee begon prima, niet te koud, niet te warm en een beetje zon. We pakken de tent in en ontbijten wat bij de bus. Ondanks de regen is de tent helemaal droog. Hierna vertrekken we, op naar regio Berlijn. We hoeven nog maar 225 km naar onze bestemming en zullen wel zien hoelaat we er aankomen. Rustig op ons gemakje is ook prima.
— Zaterdag 19 mei 2012: aankomst DDR —
Eenmaal in de DDR vliegen de lege gebouwen je om het hoofd. We zijn naar Messgeratewerk gereden, maar dit word op dit moment gerenoveerd. Hierna naar SKET poliklinik gereden, geen binnenkomen aan, maar we hebben ons prima vermaakt in de loodsen erachter. Grote kranen, afbladderende verf en gigantische hallen. Een uur of 3 later zijn we doorgereden. De helft van deze locatie ligt al plat, dus het zal niet lang meer duren voor het hele gebeuren weg is.
Und dann; stau! Alles stond stil en we hebben toch best lang staan wachten. De meeste mensen stapten uit en stonden wat te drinken of liepen een rondje op de snelweg. De motoren konden mooi over de vluchtstrook maar de rest bleef staan. Erg bizar om te zien.
Toen we na een dag of 3 (zo voelde het) weer door konden rijden bleek het een vrachtwagenbrand te zijn. Erg stoer om te zien hoe al die brandweermannen dan toch even naar je zwaaien. Zo in zo’n brandweerbus.
We zijn nog even langs een stuk of twee mogelijke locaties gereden, maar dit bleek niets te zijn. Wel kwamen we veel gerenoveerd spul tegen. Het is goed om te weten dat mooie panden zoals deze bewaard blijven.
Onze volgende stop is Beelitz Heilstatten. Dit is een oud medisch complex wat al historie heeft voor wereldoorlog 1. Adolf Hitler heeft hier nog hersteld van een beenwond en het complex is na ’45 bezet geweest door de russen.
Hier parkeren we de auto eigenlijk recht voor de deur. Nadat we onze spullen bij elkaar hebben gezocht lopen we richting het hek. We kunnen er makkelijk binnen maar de gebouwen zijn in eerste instantie een stuk lastiger. De hele locatie heeft wat weg van het Land van Laaf. Maar dan met planken voor deuren en ramen. Nadat we een stuk rond het tweede gebouw gelopen hebben zien we een raam open staan. Onze entry is een feit. We doorzoeken heel het gebouw naar gave dingen, plekken en composities. Als hoogtepunten hebben we de grote trap en de gymzaal. Deze locatie heeft echt heel mooi verval. Je ziet dat het gebouw bij het bouwen tot in detail is afgewerkt. De manier waarop nu de verf van muren, deuren en trapleuningen af bladderd is echt bizar om te zien. Op het moment dat we in de gymzaal staan rommelt er iemand aan de deur. Martijn en ik kijken elkaar geschrokken aan. Misschien is het een beheerder of bewaking. Martijn staat redelijk dicht bij een deur dus loopt heel stil naar de gang om te kijken of hij iets kan zien. Voor mij is het een ander verhaal omdat ik in het midden van de zaal sta. Op zich niet heel vervelend, behalve dat de vloer kraakt als je loopt. Op het gegeven moment lijkt er iemand tegen de deur aan te beuken en te wrikken om hem open te krijgen. Dit is het moment waarop ik zeker weet dat het geen beheerder is. Deze zou gewoon met de sleutel ergens een slot open maken. Ik pak mijn camera van statief en loop expres een beetje lomp door de gymzaal. Het gebeuk stopt en ik hoor mensen fluisteren. Mooi, slopen hoort niet. Martijn stapt de zaal in, en zegt: “Hier staat er nog een.” Door een kiertje in het hout zien we een man staan en hij vroeg hoe we binnen gekomen waren. We vertellen dat hij “um die ecke” moet gaan. We verwachten dat we ze nog tegen zullen komen, maar dat is niet het geval. Wel komen we bij buitengaan van het gebouw nog een stel tegen met de hond. Waarom ze met een hond gaan urbexen weten we niet, maar handig leek het ons beiden niet.
We lopen een stuk rond en komen uit bij een aantal loodsen waar iets van voertuigen gestald hebben gestaan. Er is niet veel te zien, maar we moeten toch even elke stalling controleren. Hierna lopen we weer richting de mooie gebouwen.
In het gras zitten de mensen die de deur aan het slopen waren wat te drinken. We lopen maar gewoon door en bekijken nog wat gebouwen. Helaas komen we nergens in en begint het al een beetje donker te worden. We moeten nog een plekje zoeken voor onze tent, dus besluiten we te vertrekken. Op een kilometer of 15 afstand vinden we een plek in een bos waar we kunnen gaan staan. Ik zet mijn tentje neer en we buurten nog wat. Dit is een stuk makkelijker dan gisteren, toen we in het donker met de tent aan het vechten waren.
Zondag, 07:00. Tijd voor een revisit aan Beelitz. We hebben nog een paar gebouwen waar we willen kijken. Het eerste gebouw zijn we gisteren al een keer omheen gelopen, maar geen ingang te vinden. Het gebouw leek compleet dicht getimmerd. Een nadere inspectie werpt nieuw licht op de zaak. Er hangt een plank los, deze is met een kromme spijker opgehangen aan een van de tralies voor de ramen. We kunnen dit er zo vanaf pakken en als we binnen zijn weer terug hangen. Ideaal. Binnen aangekomen is er eigenlijk niet zo heel veel te zien behalve de trap, een gaaf plafond in een zwembadzaal en een raar steampunk-achtig ding. We hebben er toch nog een behoorlijke tijd rondgelopen. We bezoeken nog een aantal andere gebouwen en springen nog even het gebouw met de gymzaal in. Gisteren ging de zon onder en scheen deze erg lastig door het raam heen, vandaag is het een stuk vroeger en daardoor valt het licht de andere kant op. Hopelijk word de foto iets. We hebben Beelitz voor nu wel gehad. Er was een gebouw waar we niet in konden, maar dat is dan gewoon voor de volgende keer. Op naar Berlijn. Net voordat we Berlijn in komen rijden we door Checkpoint Bravo.
Ook komen we nog langs een oud circuit. De tribune staat nog langs de weg, maar echt een circuit is er niet meer uit te halen. Toch wel grappig om te zien liggen zo.
We wilden er eigenlijk al even gaan kijken, maar ons navigatiesysteem stuurt ons er mooi langs, dus zijn we meteen maar even gestopt: Flughaven Tempelhof.
Wat een gigantisch park hebben ze er van gemaakt. Misschien is “gemaakt” wat teveel van het goede. Eigenlijk staat alles er nog. Een groot grasveld met een landingsbaan in met midden. Instructies voor piloten waar ze moeten wachten op instructies en hangar nummers. Het gebouw wat voorheen de terminal was is ook echt gigantisch. Mooi om even te stoppen.
We rijden nog een stuk verder door Berlijn. Een paar keer passeren we plekken waar nog niet zo heel erg lang geleden een muur stond om de stad in tweeen te delen. Op zo’n moment sta je wel even stil bij de vrijheid die we nu hebben. Erg bizar.
We proberen nog een locatie, maar deze staat op dit moment in de steigers, en we kijken er vanuit de auto al compleet doorheen. Het is goed dat deze oude leger barakken worden gerenoveerd naar woningen.
Verder was Berlijn niet zo heel apart. Wat ons opviel was dat er echt heel veel graffiti gespoten is. Bijna elk gebouw staat wel wat op. Het is er druk in het park. Mensen barbecue-en er gewoon en het ziet er uit als een gezellige boel.
Op onze weg uit Berlijn kwamen we bij een ongeluk uit. De politie stond er aanwijzingen te geven en het was me toch een sexy agente. Compleet met zo’n spiegelende pilotenbril op en politieuniform. Gelukkig is het uniform in Duitsland wel wat anders dan in Nederland.
Onze volgende stop is Flieger Hoch Schule. We willen aan de achterkant betalen maar daar is een sportevenement gaande. Het voetbalveld op het terrein van de school is soms nog in gebruik door de plaatselijke voetbalvereniging. Nadat we een stuk of vijf gebouwen gedaan hebben komen we bij het theater uit. Hier staat een hele gave schildering van een Russische soldaat. Of deze echt origineel is weten we niet, en we hebben onze twijfels, maar het blijft een gave schildering. De theaterzaal zelf is een moeilijk geval. Het is er pikkedonker op een paar deuren aan de zijkant na. Erg lastig fotograferen, en we hopen dan ook dat we er iets van hebben kunnen maken.
We kruipen nog een ander gebouw in. “Nu we er toch zijn” is het motto. Op het moment dat we uit het raam zijn geklommen en onze camera’s inpakken komen er ineens twee mensen de hoek om. “Oh, oh” zegt Martijn, en ik krijg een hartaanval. Allemaal niet nodig want het blijken ook urbexers te zijn. Na een praatje in het Duits-Engels vertrekken we richting Gunther, en zij klimmen de locatie binnen.
Ineens springt er een groot bruin beest uit de bosjes. “Nondeju, wat is dat een grote haas” zegt Martijn. “Het was een hert.” is mijn reactie. We hebben het beest voor het gemak maar haas-hert gedoopt.
We zijn hierna richting huis gereden. Het is vanaf hier ongeveer 650 kilometer en dan zijn we vast een stuk op weg. We boeken een hotelkamer voor de douche en wifi. Toch wel prettig, even douchen.
Het is vroeg dag, en het ontbijt staat klaar. Na een paar broodjes vertrekken we weer. Martijn maakt de voorruit van Gunther nog even schoon. Zo’n plat raam vangt nogal wat beestjes. Ook stoppen we nog even bij de plaatselijke pomp. Gunther is een dorstig typetje. Met een raam waar we doorheen kunnen kijken en voldoende drinken voor Gunther vertrekken we richting Villa Nordstern. Helaas gaat het minder snel dan verwacht. Vier keer file gehad en twee keer daarvan ook echt helemaal stil gestaan. Motor uit, rondje wandelen, en dat op de snelweg. Wel hebben we mooi tijd gehad om het bakkie in de bus in te bouwen.
Villa Nordstern is een faal. We lopen een bijna compleet rondje om het gebouw, en alles is volledig dicht. Hier is een professioneel bedrijf mee bezig geweest. De kelder is door iemand open gesloopt, maar hier kunnen we niet verder dan alleen de kelder.
We rijden door richting Bahnhof Vlotho en Villa Vlotho. Deze zijn behoorlijk vervallen, het enige leuke wat over gebleven is is een kook- of verwarmingstoestel in het Bahnhof. De villa is vol gespoten met graffiti. Ik heb toch nog een paar foto’s gemaakt. Voor deze locaties eens een keer analoog. Ik hoop dat ze ook na ontwikkelen nog ergens op lijken.
De volgende locatie is kinderhospitaal. In eerste instantie zijn we rond gaan lopen op zoek naar het gebouw. We gingen linksaf langs het hek. Na een kilometer of wat gelopen te hebben komen we een gebouw tegen wat er behoorlijk leeg uit ziet. Niet heel vervallen, maar zeker niet meer in gebruik. We besluiten een rondje te lopen om het hek heen. Na er omheen gelopen te zijn besluiten we over het hek heen te klimmen. Dat hebben we geweten. De bovenkant van het hek is voorzien van behoorlijk scherpe punten, en dit resulteerd in een kapotte broek, en een gat in mijn hand. Dit keer fysiek. Erg hard bloed het niet, pijnlijk is het wel. En dan te bedenken dat we straks weer terug moeten ook. Martijn kwam overigens zonder al te grote moeite over het hek heen. We lopen een stuk om het gebouw en het zit echt heel erg dicht. Alle ramen mooi heel en daar waar dit stuk is een flinke plank er voor gemaakt. Balen! Helemaal voor niets mijn allerfijnste urbex-broek naar de knoppen geholpen.
We klimmen weer terug, met bijbehorende kronkels en gescheld van mijn kant. Het gat in mijn broek blijft achter de spitse punten hangen en ik moet weer een stukje omhoog. Wat een kuthek. Degene die dit gemaakt heeft is goed in zijn werk.
Op weg naar Gunther komen we een ander gebouw tegen. Hier staan hekken omheen en de deur is er uit. Dit zou het ook wel eens kunnen zijn. We lopen langs het hek af en al snel is het duidelijk dat we te laat zijn. Het gebouw is gestript en klaar voor sloop. De sloopkranen staan op een afstandje te wachten om dit hospitaal met de grond gelijk te maken.
Gunther staat 50 meter verderop. Als we rechtsom waren gelopen hadden we het gebouw meteen zien staan. Dan had ik geen kapotte broek, geen gat in mijn hand en misschien een iets beter gevoel over deze visit.
“Ach” zeg ik tegen Martijn. “Urbex is net zoals een vrouw, als er geen spanning bij zit is er niets aan.”
We stappen in Gunther en rijden richting huis. We hebben eigenlijk nog een dag over, maar we zitten zo dicht bij huis nu dat we de locaties bewaren voor een andere keer.
Het waren een paar erg toffe dagen. We hebben veel gezien, onze entry vaardigheden weer op scherp gezet, wild gekampeerd, ongezond gegeten, Gunther beproefd, in de file gestaan, Duits gepraat, een haas-hert gezien, we zijn geflitst in midden Berlijn en nog veel meer. Deutschland, wir kommen zuruck!
