Weer een keer ouderwets lekker urbexen.
Samen met Martijn, Remon, Lennart en Simone ben ik weer eens wezen urbexen. Ik had er echt weer zin in en het was alweer even geleden. Onze eerste locatie is Chateau Miranda aka Home de Noisy. Omdat de beheerder van dit pand soms nogal vervelend kan zijn hebben we het plan om vroeg te gaan. De wekker gaat dus al om 05:00 uur.
Na een flinke rit komen we aan in de buurt van het kasteel. Er rijdt een auto net zoals de opzichter heeft achter ons en even is het spannend. Zou het hem zijn?
Door een stukje om te rijden schudden we hem af en we parkeren de auto in de buurt.
Er zou een makkelijke route naar het kasteel lopen maar die kennen we niet en waarom zou je makkelijk doen als het ook moeilijk kan. We klimmen de berg op en dit merk ik wel. Mijn conditie is niet meer wat het geweest is. De regen en gladde herfstbladeren helpen niet echt maar we komen allemaal goed boven. Ik zie het kasteel weer staan en ik krijg er nog meer zin in. Als we aankomen bij de ingang zien we dat er barricades aangebracht zijn. De deuren en ramen zijn dicht getimmerd. We lopen een stuk opzij en kunnen weer terug. Daar was dus ook geen ingang.
We proberen de andere kant en ik spot een open raam. Best goed te doen en ik loop er naartoe. Als ik in de buurt kom zie ik al stukken dier liggen. De geruchten zijn dus toch waar. Er ligt een kadaver of in ieder geval een deel ervan op de vensterbank. De lucht valt in eerste instantie heel erg mee maar na een paar minuten in die lucht te hebben gestaan wordt het me bijna teveel. Een kokhalsreflex is het resultaat en ik houdt mijn ontbijt maar net binnen. Nooit gedacht dat geur zo indringend kan zijn. Ik steek mijn hoofd uit het raam en wat frisse lucht doet me goed. Intussen is iedereen binnen en we lopen naar de grote trap. Tussendoor moeten we nog over wat balken en vloerdelen klimmen. Het pand is erg achteruit gegaan.
We beginnen allemaal met fotograferen en we vermaken onszelf wel. Na een paar uur is het genoeg geweest en we vertrekken. Nadat we een paar foto’s van de buitenkant gemaakt hebben natuurlijk.
De volgende locatie is Grand Hotel Regnier. We moeten even kijken hoe we binnen komen maar na wat bosjes te hebben overwonnen is het eigenlijk heel makkelijk. We klimmen door een muur die zo ongeveer helemaal om ligt heen en staan binnen.
Bij het voorbij rijden vinden we het maar een beetje tegenvallen maar eenmaal binnen aangekomen zijn we meteen verkocht. Wat een gave zaal, piano en kamers. Er is flink wat decay aanwezig maar er is niet of bijna geen graffiti en alles is redelijk intact. We hebben alle verdiepingen kunnen zien al was het op sommige punten best een dun vloertje.
Op het moment dat we alle vijf mooi aan het poseren zijn voor de groepsfoto roept Martijn ineens: “kut, er komt iemand binnen.”. We kijken allemaal naar de deur en er staat inderdaad iemand voor de deur te rommelen. We springen op, lopen erg gehaast naar onze spullen en met de statieven onder de arm rennen we naar onze uitgang. Op het nippertje zijn we ontsnapt. Bij de auto staat het kenteken op de grond geschreven. We wissen dit maar uit en vertrekken naar onze volgende locatie. Achteraf hebben we thuis nagelezen hoe het met deze locatie zit, en er schijnen nogal wat problemen met de eigenaar geweest te zijn. Schreeuwen en tieren, dreigementen dat alle autobanden lek gestoken zouden worden en complete boobytraps met emmers gevuld met glasscherven zijn dingen die andere urbexers tegen gekomen zijn. Wat dat betreft zijn we er maar net goed vanaf gekomen.
Aangekomen bij Chapelle de Meuse lopen we een rondje. Het valt meteen op dat er een groot hangslot aan de deur hangt. Nadat we naar binnen gekeken hebben door een kiertje in de deur beslissen we snel genoeg om hier niet al teveel moeite voor te doen. Op naar de volgende dus.
We komen aan bij Villa Albanaise. Dit machtige pand komen we makkelijk binnen en na een snel bezoekje gaan we weer verder. Het is leuk deze villa gezien te hebben. Echt veel is er niet te zien dus we gaan snel weer verder.
Het toetje van vandaag is Maison Dr. Pepito. Lennart is hier al vaker geweest en daarom kent hij de weg. We zijn snel binnen en ik schroef meteen mijn 35mm objectief erop. Dit worden veel details. Het hele huis ligt namelijk vol met spullen. Daardoor is het ook moeilijk fotograferen. Het is erg leuk om hier rond te struinen en soms vergeet ik bijna om foto’s te maken. Het is echt bizar hoeveel spullen er in dit huisje liggen. We vragen ons allemaal af wat de geschiedenis van dit huis en zijn vroegere bewoners is.
dit is het huis van onze vroegere huisdokter – als ik aan mijn oren voel tast ik de gaatjes die hij maakte in mijn oren om mijn oorbellen te dragen. Het was ook een jager en mijn vader ging mee (niet als jager). Ik heb nooit begrepen dat dit huis zo bleef leegstaan ondanks onze latere dokteres er haar praktijk wou beginnen…
Wij vinden het ook spijtig dat iedereen er zomaar binnen gaat. Wij dorpsgenoten hebben dit nooit gedaan… wij hebben respect voor het huis en zijn vroegere bewoners. Het beeld in het kapelletje in het dorp werd door zijn vrouw geschonken.
Hey Magda,
Dankjewel voor je reactie. Leuk dat je gereageerd hebt. Ik begrijp dat de buurt het jammer vind dat er zomaar mensen binnen gaan. Ik heb hier ook met respect rondgelopen en niets verplaatst of iets dergelijks. Het huis is voor en na mijn bezoek hetzelfde gebleven, op wat voetstappen in het stof na.
Geert