La Cristallerie
We lopen vanaf onze auto langs de locatie af. Hoe binnen te komen weten we niet en daarom kijken we langs de hekken af en zo lopen we verder. Het valt me op dat er een auto langs komt rijden, vervolgens nogmaals langs komt rijden en dit vrij agressief doet. We komen om de hoek en op het einde van de weg staat de auto te wachten. Op het moment dat we dichterbij komen rijdt hij aan, ook weer met flink wat gas en even later komt hij terug rijden. De auto stopt langs de weg en hij lijkt wat te willen vragen.
Verdomme denk ik. Ze spreken hier Frans, dus echt een antwoord heb ik niet. Op het moment dat ik hem aankijk en hij begint met praten snap ik in eerste instantie niet wat hij zegt. Hij zegt nog wat en de toon maakt het een en ander duidelijk. Hij is niet blij met ons daarzo. Of Fransozen praten altijd zo, dat kan ook nog. Ik probeer te ontcijferen wat hij wil zeggen maar dat taaltje is gewoon niet te doen, hij praat veel te snel en ik vang de woorden op “prive” en “police”. Dit terwijl hij naar de gebouwen wijst waar wij zojuist zo enthousiast naar onderweg waren.
We besluiten, puur om die man een beetje te zieken verder te lopen en te kijken of we een ingang vinden. “Voor de volgende keer.” is ons idee. Op het moment dat de auto nog twee keer langs is gereden, en een motor met dezelfde rijstijl vinden we het tijd om terug te gaan. Onze verkenning is klaar, en we druipen af.
Zo’n twee weken later lopen we op dezelfde plek. We hebben de auto iets dichterbij geparkeerd en zijn bovendien met een andere auto gekomen. Geluk is met de domme, dus wij moeten dat toch wel eens hebben zou je zeggen. Alles gaat zoals gepland en eenmaal op het terrein aangekomen komen we nog geen steek verder. We staan aan de verkeerde kant. dju!
Op het moment dat we het opgeven lopen we toch nog maar eens de andere kant rond. We vinden een poort en daar kunnen we door. Woehoe, dit zou hem wel eens kunnen zijn. Ongeveer een kwartier later, na over van alles heen geklauterd te zijn, uitgegleden te zijn in de modder en de moed ons in de schoenen is gezonken kijken we uit op de goede kant van het pand. Helaas staat er een hek voor met van dat mooie scheermesjesprikkeldraad.
Dichterbij aangekomen blijkt er iemand de klemmen om de bouwhekken bij elkaar te houden los te hebben gedraaid. Dat is wel heel enthousiast urbexen, met een steeksleutel in je tas. Wij maken er dankbaar gebruik van en we kruipen er door. Ik hang al bijna half door een raam naar binnen als Simone aangeeft dat er 2 meter verder een deur open staat. Op de een of andere manier zit ik niet helemaal lekker op mijn gemak en ik wil zo snel mogelijk uit het zicht. De ervaring met Frans (zo noem ik hem maar even) twee weken eerder zit me toch niet lekker. Het feit dat Simone haar paspoort deze keer vergeten is en we dus echt wel een probleem hebben in het geval van een ontmoeting met de politie draagt er aan bij. Het meenemen van haar paspoort staat de volgende keer hoog op de checklist.
Ik heb echt even 10 minuten door om te acclimatiseren. Normaliter ben ik vrij snel op mijn gemak op een locatie en dat heeft hier toch even wat langer nodig. Op het moment dat ik mijn camera uit mijn tas pak en begin te fotograferen gaat het beter. We lopen door een hal waar eigenlijk vrij weinig te fotograferen is en ik knip er wat uit de losse pols. Achteraf jammer, want ik had er meer uit kunnen halen denk ik nu. Nadat we de ruimte met de glazen gevonden hebben is het tijd om te vertrekken. Het begint ook alweer wat later op de dag te worden en we willen nog even naar de verjaardag van mijn zusje Marloes. (proficiat nog 🙂 )
