HFB
Het is alweer veel te lang geleden. Maar dan echt. Daarom hebben we een datum geprikt om te gaan urbexen. Eigenlijk veel te laat bekijken we waar we heen gaan. Omdat de eerste locatie eigenlijk te ver weg is rijden we naar HFB. Ik ga samen met Martijn. Simone blijft deze keer thuis.
We komen rond 10:15 aan bij de locatie en we parkeren de auto. Na een stukje off-road en langs een stuk spoor wat nog gewoon in gebruik is vinden we een gat in het hek en na wat goed zoeken nog een en daarna nog een. Nu staan we op het terrein. Best wel spannend weer!
We lopen verder en meteen spot ik mensen. Even goed kijken en het blijken ook fotografen te zijn. Gelukkig maar. Nou is het terrein dusdanig groot dat we eventuele beveiliging met wat moeite best hadden kunnen ontlopen. We duiken meteen een pand in en ik maak mijn eerste foto. Die kun je maar hebben. Een stukje verderop beklimmen we een trap en gaan we de hoogte in. Het valt niet op maar stiekem staan we binnen no-time alweer op drie hoog. Dat went heel snel. Het gebouw en het terrein is echt gigantisch. We klimmen, lopen, klauteren en kruipen verder en proberen zoveel mogelijk te zien. We komen uit bij de bakken die vroeger naar boven werden getakeld om de ovens te vullen. Daar past met gemak 36 kuub in. En die hebben ze dan twee. De bakken moeten een heel eind naar boven. Het gebouw is echt heel hoog. We wandelen verder en komen bekenden tegen. Leuk om even te buurten en kort bij te praten. We waren op zoek naar een ruimte met een kraan erin en het blijkt dat we daar precies onder staan. De hoogte in is onze bestemming. We beklimmen een heleboel trappen en doordat we steeds boven een gebouw lopen of er vrij dichtbij een andere verdieping onder ons ligt valt het wel mee met hoogtevrees. Ergens in de buurt is een goed feestje want we hebben steeds lekkere beats op de achtergrond. Heel de tijd wil ik weten waar het vanaf komt maar ik kan het niet plaatsen. Wanneer we het kantelpunt bereiken van de grote bakken die we eerder al zagen zit er een onderbreking in de vloer en er zit geen hek voor. Nou is het natuurlijk niet de bedoeling dat we hier lopen maar als je hier even niet op let ga je gewoon 10 verdiepingen naar beneden.
We klimmen nog wat verder en komen op het punt dat we rond een soort silo’s moeten. Daar is een trapje rond gemaakt en als je daar tussendoor naar beneden kijkt heb je 70 meter niets onder je. Deze hoogte hebben we maar geschat want ik weet niet hoe hoog de toren precies is. Boven aangekomen bibberen mijn benen nog wel ietsje maar dat is na een minuutje ook weer weg en ik loop op het gemak rond. Er is nog een klein trapje om hoger te kunnen maar dan kom je op een rooster waarvan er een heleboel niet meer zijn. Het zal wel meevallen als je een beetje goed op let maar ik vind het nu ook wel prima. Na wat foto’s en genieten van het uitzicht is het tijd om weer naar beneden te gaan. Plotseling zie ik ergens lampen flitsen en het lijkt op een politiewagen. Ik kijk nog eens en het blijft op dezelfde plek. Ik heb het feestje gespot! Daar rijden we straks nog even langs om te kijken wat het is.
Op de terugweg naar beneden komen we een paar Belgen tegen. Eentje vind het te eng en klimt niet verder naar boven. De andere kijkt meer naar zijn gsm dan de omgeving. Ieder zijn ding natuurlijk maar ik hoop dat hij ook een beetje oplet met waar hij gaat staan enzo.
We maken nog flink wat foto’s en klimmen elke keer verder naar beneden. Omdat we de tip hebben gehad de powerplant nog even te bezoeken kruipen we het gebouw helemaal naar boven. Het is behoorlijk donker en dit ziet er niet echt uit als een powerplant. Het doet me wel veel aan ECVB denken en dat was een powerplant dus misschien toch. Als we helemaal bovenaan staan is het plafond ingestort. Het is nog mooi schoon dus lijkt vrij recent te zijn. Wel jammer want ik had graag nog even op het dak gelopen.
Na wat zoekwerk online blijken we bovendien in het verkeerde gebouw te staan. We lopen direct naar beneden en naar buiten. We hebben vijf meter afgelegd en horen een auto aan komen. Dit lijkt op het terrein te zijn en we racen vlug de bosjes in en duiken op de grond. Het geluid raast voorbij en blijkt aan de andere kant van de muur te zijn. Pfoe! Met knikkende knieën van de adrenaline zoeken we een deur en gaan de powerplant binnen. Dat is een hele grote hal. De controlroom hebben we snel gevonden en na de nodige foto’s lopen we nog een rondje. Als we achterin de hal zijn horen we iemand roepen. We kunnen er geen duidelijke taal van maken maar na onze ervaring van zonet letten we maar even op. In de kelder zien we lampen schijnen en we zorgen dat we om de andere mensen heen cirkelen. Het zijn maar vage types dus die houden we liever een beetje op afstand. Bij een van de turbines hebben (waarschijnlijk) koperdieven een stuk uit de muur gehakt, omheiningen weg gezaagd en een ketting gespannen om de as eruit te trekken. Dan kun je natuurlijk makkelijk bij het koper. Het heeft nogal wat kracht gekost want heel de spanten zijn krom getrokken.
Het is wel een beetje op z’n eind aan het lopen. We lopen nog een grote ronde over het terrein en pakken onze tassen in. Na een dikke vijf uur verlaten we het terrein. Echt een super explore gehad!
