Ghost Bus Tunnel
Samen met Martijn is het weer zover. We stappen in de auto en rijden naar onze eerste locatie toe. We parkeren de auto en lopen naar de verwachte ingang. Vooraf hadden we bedacht op tijd te vertrekken omdat we dan in het donker of de schemer binnen zouden kunnen klimmen. Het is een locatie waarbij we over een hek moeten klimmen midden in een druk gebied dus dat willen we graag wat onopvallend doen.
Helaas kijken we op de plaats van bestemming tegen een groot hek aan wat voorzien is van een nieuw glimmend slot. Hier hadden we niet op gerekend. We lopen door zonder te stoppen want misschien kunnen we later nog eens terug komen en is dan het slot wel van de poort af. Jammer, helaas. Door naar de volgende. Wat zouden we dan toch eens gaan doen want dit was eigenlijk toch wel de hoofdattractie van de dag.
De keuze valt op The Ghost Bus Tunnel. We hebben geen ingang, weinig tot geen info behalve de locatie als POI op mijn TomTom en we zien wel wat we moeten doen om binnen te komen.
Het is markt. Markt in een grote stad met heel veel kraampjes. Markt in een grote stad met heel veel kraampjes en nog veel meer mensen. In het midden van deze markt vinden we onze vermoedelijke ingang. Hoe we dit gaan doen is onduidelijk. We lopen nog een meter of 20 door maar besluiten om te draaien en net te doen alsof we niet beter weten en lopen op de ingang af. Niemand kijkt ons aan, niemand kijkt ons na en we lopen zo naar de deur toe. Hup, door de deur heen en we zijn binnen. Dat viel mee…
Binnen aangekomen zien we direct de bussen staan. Hier zijn we zo klaar bedenk ik me en we lopen een stuk door. Na zo’n 50 meter kunnen we om de hoek kijken en we zien nog een stuk tunnel. Zo ver dat we niet eens kunnen zien waar het einde is. Het gebrek aan licht zal hieraan ook een bijdrage leveren. Het is werkelijk waar stikdonker in de tunnel en zonder zaklamp zie je echt helemaal niets.
Vergeleken met een kelderkast of andere donkere kamer is het hier pas echt donker. Geen enkel straaltje licht buiten onze zaklampen dringt door in deze ondergrondse opslag voor bussen. We lopen heel de tunnel uit en besluiten hier en daar een foto te maken. Halverwege twijfelen we of we door zullen lopen en onze nieuwsgierigheid wint. We lopen helemaal door naar het einde. Niet omdat we daar zo’n geweldige ontdekking zullen doen, maar meer omdat we het dan in ieder geval allemaal gezien hebben.
Foto’s maken is lastig. Door het gebrek aan licht moeten we bij schijnen met onze zaklampen. Na een foto of wat komen we erachter dat dit het mooiste gaat met het lampje van de telefoon van Martijn. Onze ogen zijn ondertussen een heel eind gewend aan de donkerte en daardoor lijkt het al snel een heleboel licht. “Alles is relatief.” is een uitspraak die ook hier weer van toepassing is.
Op het moment dat we weer buiten zijn lopen we over de markt. We kopen nog een chocoladebroodje en Martijn gaat voor iets Duits. Een soort van puddingbroodje maar dan anders. Het valt ons op dat er al friet verkocht wordt om 10:00 uur ’s morgens en dat er een groot aanbod is in worst met zuurkool en hamburgers. Wie eet die dingen toch op deze tijd.
