Toen ik de tip kreeg dat je in Antwerpen in een deel van de recent afgewerkte pre-metro een wandeling kon maken hoefde ik er niet lang over na te denken. Dat wil ik wel zien.
Samen met Martijn en Simone rijden we naar Antwerpen, parkeren de auto en lopen nog even een stukje bovengronds door. Na de instructies te hebben gehad lopen we voor de laatste keer door de tunnel….
Samen met Martijn en Stef zijn we naar deze locatie geweest. Het was een revisit voor Martijn en mij maar desondanks hebben we ons goed vermaakt.
Mijn flickr link naar mijn blog doet het niet helemaal goed geloof ik. De foto’s kun je hier vinden: [klik]
Samen met Martijn, Remon, Lennart en Simone ben ik weer eens wezen urbexen. Ik had er echt weer zin in en het was alweer even geleden. Onze eerste locatie is Chateau Miranda aka Home de Noisy. Omdat de beheerder van dit pand soms nogal vervelend kan zijn hebben we het plan om vroeg te gaan. De wekker gaat dus al om 05:00 uur.
Na een flinke rit komen we aan in de buurt van het kasteel. Er rijdt een auto net zoals de opzichter heeft achter ons en even is het spannend. Zou het hem zijn?
Door een stukje om te rijden schudden we hem af en we parkeren de auto in de buurt.
Er zou een makkelijke route naar het kasteel lopen maar die kennen we niet en waarom zou je makkelijk doen als het ook moeilijk kan. We klimmen de berg op en dit merk ik wel. Mijn conditie is niet meer wat het geweest is. De regen en gladde herfstbladeren helpen niet echt maar we komen allemaal goed boven. Ik zie het kasteel weer staan en ik krijg er nog meer zin in. Als we aankomen bij de ingang zien we dat er barricades aangebracht zijn. De deuren en ramen zijn dicht getimmerd. We lopen een stuk opzij en kunnen weer terug. Daar was dus ook geen ingang.
We proberen de andere kant en ik spot een open raam. Best goed te doen en ik loop er naartoe. Als ik in de buurt kom zie ik al stukken dier liggen. De geruchten zijn dus toch waar. Er ligt een kadaver of in ieder geval een deel ervan op de vensterbank. De lucht valt in eerste instantie heel erg mee maar na een paar minuten in die lucht te hebben gestaan wordt het me bijna teveel. Een kokhalsreflex is het resultaat en ik houdt mijn ontbijt maar net binnen. Nooit gedacht dat geur zo indringend kan zijn. Ik steek mijn hoofd uit het raam en wat frisse lucht doet me goed. Intussen is iedereen binnen en we lopen naar de grote trap. Tussendoor moeten we nog over wat balken en vloerdelen klimmen. Het pand is erg achteruit gegaan.
We beginnen allemaal met fotograferen en we vermaken onszelf wel. Na een paar uur is het genoeg geweest en we vertrekken. Nadat we een paar foto’s van de buitenkant gemaakt hebben natuurlijk.
De volgende locatie is Grand Hotel Regnier. We moeten even kijken hoe we binnen komen maar na wat bosjes te hebben overwonnen is het eigenlijk heel makkelijk. We klimmen door een muur die zo ongeveer helemaal om ligt heen en staan binnen.
Bij het voorbij rijden vinden we het maar een beetje tegenvallen maar eenmaal binnen aangekomen zijn we meteen verkocht. Wat een gave zaal, piano en kamers. Er is flink wat decay aanwezig maar er is niet of bijna geen graffiti en alles is redelijk intact. We hebben alle verdiepingen kunnen zien al was het op sommige punten best een dun vloertje.
Op het moment dat we alle vijf mooi aan het poseren zijn voor de groepsfoto roept Martijn ineens: “kut, er komt iemand binnen.”. We kijken allemaal naar de deur en er staat inderdaad iemand voor de deur te rommelen. We springen op, lopen erg gehaast naar onze spullen en met de statieven onder de arm rennen we naar onze uitgang. Op het nippertje zijn we ontsnapt. Bij de auto staat het kenteken op de grond geschreven. We wissen dit maar uit en vertrekken naar onze volgende locatie. Achteraf hebben we thuis nagelezen hoe het met deze locatie zit, en er schijnen nogal wat problemen met de eigenaar geweest te zijn. Schreeuwen en tieren, dreigementen dat alle autobanden lek gestoken zouden worden en complete boobytraps met emmers gevuld met glasscherven zijn dingen die andere urbexers tegen gekomen zijn. Wat dat betreft zijn we er maar net goed vanaf gekomen.
Aangekomen bij Chapelle de Meuse lopen we een rondje. Het valt meteen op dat er een groot hangslot aan de deur hangt. Nadat we naar binnen gekeken hebben door een kiertje in de deur beslissen we snel genoeg om hier niet al teveel moeite voor te doen. Op naar de volgende dus.
We komen aan bij Villa Albanaise. Dit machtige pand komen we makkelijk binnen en na een snel bezoekje gaan we weer verder. Het is leuk deze villa gezien te hebben. Echt veel is er niet te zien dus we gaan snel weer verder.
Het toetje van vandaag is Maison Dr. Pepito. Lennart is hier al vaker geweest en daarom kent hij de weg. We zijn snel binnen en ik schroef meteen mijn 35mm objectief erop. Dit worden veel details. Het hele huis ligt namelijk vol met spullen. Daardoor is het ook moeilijk fotograferen. Het is erg leuk om hier rond te struinen en soms vergeet ik bijna om foto’s te maken. Het is echt bizar hoeveel spullen er in dit huisje liggen. We vragen ons allemaal af wat de geschiedenis van dit huis en zijn vroegere bewoners is.
Vandaag is Martijn samen met Simone en mij naar The Cloud Factory aka Powerplant XL gereden.
We parkeren de auto in de buurt en lopen richting een mogelijke ingang. Na een stuk op en neer gelopen te hebben naast het hekwerk kunnen we geen ingang vinden. We pakken de auto en precies op het moment dat we aan willen rijden passeert er een politieauto.
We draaien bij een rotonde en rijden een stukje om. Op het moment dat we uit een huizenblok komen rijden komt ook net diezelfde politieauto weer aanrijden. Nog geen 100 meter verder staan we aan de kant van de weg.
De agent vraagt wat we willen gaan doen en omdat onze tank bijna leeg is geven we aan dat we willen gaan tanken. Hij vertrouwd het niet en vraagt om de legitimatiebewijzen van Martijn en mij. Als ik vraag of hij die van Simone ook wil hebben is dat niet nodig. Even later komt hij daar toch om vragen. Ik duik voor de tweede keer de kofferbak in en pak haar paspoort uit mijn cameratas.
Ongeveer een minuutje later komt er een politiebusje aan rijden. De zwaailampen staan aan en ik schrik toch wel even. Als ik mezelf bedenk dat we eigenlijk niets illegaals gedaan hebben maak ik me nergens meer druk om. Het zal wel goed komen. De extra agent komt ons vragen of we even uit willen stappen en vraagt ons streng: “Komen jullie hier om te gaan urban exploren of urbexen?” Ons enige logische antwoord is ja. Ze willen graag nog even onze auto doorzoeken. Op het moment dat de kofferbak open gaat zeggen ze triomfantelijk: “Ja, zie je wel. Dat is allemaal fotomateriaal.” De eerste agent die ons aanhield kijkt alsof hij water ziet branden. Ik ben toch al twee keer in de kofferbak geweest waar hij bij stond.
Nadat ons op ons hart gedrukt is dat de centrale niet leeg is en alles slotvast met beveiliging is vertrekken de heren weer. Wij gaan ook maar weer op zoek naar de volgende locatie. We rijden dezelfde kant op als de politie en die rijdt verdacht langzaam. Volgens mij willen ze ons gewoon nog even in de gaten houden.
We rijden even langs een mogelijke locatie maar daar staat inmiddels een nieuwbouwproject. Onze volgende locatie is een revisit aan Villa S. We moeten dan weer precies langs het politiebureau in het dorp waar ze ons aan de kant hadden gezet.
We komen er ongeschonden door.
Eenmaal aangekomen bij Villa S. zien we alleen nog maar een stuk braakliggend terrein. Helaas is deze villa met de grond gelijk gemaakt. Onze volgende villa is afgesloten door een of andere stoet van allerlei bedrijven. We lopen toch even langs de gevel maar ondertussen is de woning alweer in gebruik genomen. Helaas, weer een faal. We besluiten maar op huis aan te gaan want tot nu toe is elke plek waar we komen mislukt.
Na een geweldig toffe macro dag zijn Simone en ik bij Lennart blijven slapen. Op het moment dat we bij Lennart de wijk uit rijden zegt Simone: “Zullen we naar Atelier Decor gaan?”
Het plan was geboren en ik draai om. We rijden naar Atelier Decor en kunnen zo ongeveer voor de deur parkeren. Heel de tuin staat vol met varens en het hele gebouw is opgeslokt door klimop en ander groen. De ingang is erg makkelijk. Dit huis met bijbehorend atelier wordt regelmatig bezocht door fotografen en dit is voor de buurt al redelijk normaal. De poort is van het slot, maar toch stappen we over de omheining heen. Nadat we buiten wat hebben rond gekeken en een stuk van de opslag hebben beklommen en gefotografeerd lopen we het Atelier in. Daar gaan we heerlijk rustig, zonder enige druk of haast te werk en we knippen onze platen. Ik heb denk ik nog nooit zo genoten van een middag rustig foto’s maken. Normaal gaan we met wat meer mensen, en blijkbaar houdt je dan onbewust toch nog wat van een haastig gevoel over. Dit was zo met z’n tweeën helemaal niet.
We gaan nog even naar de bovenverdieping. De trap is behoorlijk rot aan het worden op het begin, de eerste twee treden zijn zelfs al doorgebroken maar we krijgen het voor elkaar om ongeschonden boven te staan. Daar gaan we ook weer rustig te werk. Ik schiet een paar foto’s en we lopen weer naar beneden. Het huis is eigenlijk maar saai. Zoveel is er niet meer te zien qua details en we zijn dus vrij snel klaar. Op het moment dat we in de keuken staan horen we een hele kudde giechelende meiden richting het pand komen. In eerste instantie snappen we niet helemaal wat ze aan het doen zijn maar als ze binnen komen in de naastgelegen kamer is het duidelijk dat we echt niet ongezien weg komen.
Ik stap in de ruimte en vrijwel direct beginnen een aantal meiden te gillen en ze kijken me verschrikt aan. Ik zwaai een keer naar ze en met Simone vlak achter me lopen we rustig naar buiten. De uitdrukking op de gezichten van de meiden was echt geweldig grappig. Ze zijn goed geschrokken.
Simone schiet nog een paar platen van de voorkant van het gebouw als ik mijn spullen in pak en we stappen in de auto. Na dit erg goed bevallen spontane urbex tripje zijn we toe aan iets te eten en we gaan voor echte Vlaamse frieten.
Donderdagavond is het dan eindelijk zo ver. Ik ben de hele dag al bezig met spullen verzamelen voor onze trip naar Duitsland. We hebben een meeting met verschillende urbexers uit diverse landen. We vertrekken rond 20.30 en voor ons gevoel zijn we best goed opgeschoten. Na een paar uur en flink wat kilometers stoppen we bij een benzinestation op de parkeerplaats. We schuiven de gordijntjes dicht en kunnen gaan slapen. We kijken nog een aflevering van “An Idiot Abroad”. Met mijn minibeamer kan ik dit mooi op het plafond van Gunther projecteren. Het is echt een leuk programma en we liggen dan ook flink wat te lachen. Als we het zat zijn gaat de beamer uit en gaan we slapen. Het slapen achterin de bus klinkt echt ideaal. Onze eerste nacht was echter erg koud. Ik zal echt eens een mummie slaapzak moeten kopen en zorgen dat mijn voeten warm blijven. Nu heb ik halverwege de nacht kleren aan gedaan want anders was echt niet te doen. Ook heb ik een vest onderin mijn slaapzak gelegd en hier mijn voeten in gedraaid. Ook mijn hoofd licht onder een vest met een kleine opening om te ademen. Dit is een wijze les voor nacht twee.
Vrijdagochtend hebben we de rest van de afstand gereden en rond 13:00 kwamen we aan bij onze kampeerplaats. Dit is een erg mooie locatie met wrakken van tanks waar je gewoon tussen kan lopen en op kan klimmen, een echte tank om in te rijden, gerestaureerde voertuigen en een soort van museum. Facinerend om te zien, maar toch een beetje raar. Wat wel mooi is om te zien en horen is het enthousiasme waarmee de medewerkers vertellen. Alles met een redelijk sterke anti-russische draai eraan, maar dat is te verwachten. We knallen onze Gunther op de plaats waar we de komende nachten zullen slapen en buurten wat met Andre. We krijgen nog een soort van rondleiding van Herr Muller. Een oerduitse man welke overduidelijk trots is op de DDR en alles wat erbij komt. Hij loopt het hele weekend in een compleet camouflagepak. Nadat we een ronde zijn gelopen piepen we er tussenuit, anders blijft die man maar praten. Inmiddels zijn er meer mensen aangekomen, is het grootste gedeelte van alle belangrijke zaken geregeld en kunnen we ontspannen een biertje drinken bij een zelf gefrabiekt kampvuur. Natuurlijk onder toeziend oog van onze brandweerman Jeffrey. Na een paar biertjes en de nodige sterke verhalen kiezen Martijn en ik ervoor om naar bed te gaan. De nacht is weer koud, maar omdat we voorbereid zijn slapen we best prima.
Zaterdag staan we op om mee te gaan naar ons eerste geplande uitje. Er is nog tijd over om een andere locatie te bekijken. Samen met een aantal mensen uit Polen rijden we naar “Das Blaue Krankenhaus”. Hier springen we naar binnen, volgen de aanwijzingen van Andre en zijn redelijk snel weer buiten. Onze tijd is immers beperkt. Op het moment dat we goed en wel in de auto zitten en weg willen rijden komt een combo van de beveiliging ons tegemoet rijden en verspert ons de weg. De man stapt uit en spreekt de eerste auto aan. In gebrekkig Duits en Engels wordt uitgelegd dat we al uren aan het rijden zijn en even een plekje hadden gezocht om een sanitaire stop te maken. Er zaten immers poolse nummerplaten op de auto dus het is een plausibel verhaal. Toen hij vroeg of iemand van ons binnen in het gebouw was geweest was de reactie simpelweg: “neen, waarom?”. De beveiliger nam er genoegen mee en ging op onderzoek naar andere personen. Er stonden twee auto’s voor de deur waar niemand bij was, en die mensen waren waarschijnlijk wel binnen. Ik had de auto’s bij buitenkomst al herkent en het waren ook mensen die bij de meeting zouden zijn. Toen we op de camping waren heb ik maar even doorgegeven dat ze wat later zouden komen.
Onze volgende bestemming is Flieger Hoch Schule. Martijn en ik zijn hier al een keer zonder toestemming geweest en lopen wat rond zonder echt veel foto’s te maken. De locatie blijft indrukwekkend. In het begin werd ons duidelijk verteld dat we niet overal zomaar in mochten gaan, en we alleen daar konden gaan waar de rest van de groep ook heen ging. Op het moment dat de poort goed en wel open was schoten een heleboel mensen allerlei kanten op en kon de beveiliging niets meer. Ze hebben nog wel wat ronden over het terrein gereden om zich te laten zien. Op het gegeven moment vroeg iemand aan de beheerder of hij ook in een ander gebouw mocht dan die met het theater. Zijn simpele antwoord was: “Zolang je niets vernield, en wij het niet zien is er niets gebeurt, goed?”. Ook ik kon het niet laten een aantal foto’s te maken. Een tijdje heb ik met het fish-eye objectief van Danny kunnen spelen. Het is erg leuk om daar wat foto’s mee te maken. Toen we nog wat stonden te wachten heb ik ook wat foto’s gemaakt van de mensen die er waren.
Na een paar uur hebben een aantal mensen wel genoeg gezien en we lopen terug naar de kampeerplaats. Wanneer de groep weer compleet is vertrekken we in een soort van colonne naar een communicatiebunker. Deze bunker is normaliter volledig voor publiek gesloten. Volgens de beheerder is het een prachtig object met vele details en kunnen we ons daar uren vermaken. Helaas is de Duitse defenitie van prachtig anders dan mijn defenitie van prachtig. Na een keer door de bunker te zijn gewandeld loop ik weer naar buiten en maak een praatje met wat mensen. We rijden door naar de camping. Martijn en ik stappen uit de auto en de rest gaat door naar Krampnitz. Het is niet dat we daar niet naartoe willen, maar door plaatsgebrek in de auto is dit niet te doen. Ook geen ramp, want we lopen naar een restaurantje om de hoek en gaan eens lekker eten. Daar zijn we wel aan toe. Na het eten luisteren we nog even naar een aantal verhalen van Herr Muller. Sommige teksten zijn eigenlijk net te. Zo was een bepaald iets gelogen. “Das ist alles gelogen. Gelogen wie Gubbels.” was zijn omschrijving. Wel kun je die mannen veel zeggen. De beste man had een map met papieren en informatie over bunkers in de omgeving. Om deze informatie te vergaren zijn ze zo’n tien jaar bezig geweest. Toen we het kampvuur aan wilden steken vroeg ik hem met een knipoog: “Ist das fur das fuer zum starten?” Daar moest ie wel om lachen en ik kreeg ook meteen een opmerking terug.
Het was weer flink af aan het koelen dus het kampvuur moest weer aan. Met behulp van wat aanmaakvloeistof, een gasbrandertje en een heleboel hout hebben we een flink vuur gemaakt. Jeffrey de brandweerman heeft een mooie basis gemaakt en hierdoor wilde het goed branden. Na een aantal biertjes en sterke verhalen bedacht Andre samen met Holger dat een kleine workshop lightpainten wel leuk zou zijn. Samen met Holger en Jasha hebben we een kleine workshop gegeven. Holger in het Duits, ik in het Engels. We hebben wat gezwierd met staalwol, ijsfontijnen, Led Lenser lampen en vooral wat plezier gemaakt. Toen we klaar waren lag er nog een stelletje bij het vuur, Lettie had de man van het stel al “Cowboy Mary Jane” genoemt. De rest was al weg. Ik ben dan ook maar naar bed gegaan. Deze nacht was ook weer redelijk. Ik draai denk ik vrij veel in mijn slaap, want ik ben vrij vaak wakker geworden om te draaien. In een slaapzak is dat toch anders dan gewoon onder een deken.
Zondag zijn we vrij op tijd opgestaan. De planning was negen uur, maar dat heeft niemand gehaald. We vertrokken iets later dan gepland naar “House von der Officieren”. Daar aangekomen hebben we bij een vrij groot standbeeld van Lenin een groepsfoto gemaakt. Na een klein verhaaltje van de aanwezige sicherheitsdienst mochten we vrij rondlopen en fotograferen. Het is een erg mooi bewaarde locatie. Dit is logisch want kapotte ramen waren dichtgetimmerd, deuren op slot wanneer er niet in gekomen moest worden en er hangen diverse camera’s op het terrein. Deze locatie is denk ik alleen met toestemming te fotograferen. We hebben er toch diverse uren rondgelopen. Ik ben een tijdje met Noortje samen gelopen en we hebben wat gebuurt. Ook heb ik met Pascal, Marleen, Sander en natuurlijk Martijn rondgelopen. Het was een gezellige en toffe dag.
[Meer foto’s komen nog..]
Martijn en ik zijn iets voor 16:00 uur vertrokken naar de kampeerplek. Daar zouden we eigenlijk rond 16:00 afsluiten maar dit hebben we helaas niet allemaal gehaald. Ook zijn er een aantal mensen wat eerder vertrokken. Het is ook nog wel een stuk rijden terug naar huis. Toen we het wel gehad hebben zijn we met loeiende sirenes het terrein afgereden en we hebben nog wat foto’s van Gunther gemaakt. Dit voor een vliegtuighangar. De omgeving daar is zo bizar. Bij bijna alles kun je de overblijfselen van de oorlog of iets militairs wel herkennen. Je rijdt als het ware op een grote basis rond. Alleen de milirairen ontbreken. Op het moment dat we echt willen vertekken krijg ik nog een ingeving en stoppen we nog even bij een erg mooie mozaik. In de winter en herfst is deze vanaf de weg te zien, maar in deze tijd van het jaar moet je echt weten dat hij er is. Martijn blijft in de bus zitten en ik kruip door het gat in het hek, schuin onder een bordje waarop staat dat je er niet door mag. Vlug even op en neer denk ik bij mezelf. Ik loop snel door de bosjes naar het mozaik en maak mijn foto’s. Veel kun je er niet mee doen, maar ik wilde deze foto graag hebben. Helemaal tevreden loop ik terug en bedenk mezelf dat er nog regelmatig wacht gereden wordt. Op het pad groeit helemaal geen gras, alleen in het midden op sommige plekken een klein beetje. Precies op dat moment hoor ik bij het hek iemand behoorlijk hard roepen: “Rauskommen!!”. Mijn hart slaat over, een shot adrenaline volgt en ik roep maar zoiets als: “enschuldigung?!”. Na nog vijf stappen gezet te hebben hoor ik allemaal gelach en herken ik Danny en Robbert. Ze zagen Gunther staan en zijn gestopt. Na het laten zien van de foto’s sprinten er twee mannen daar waar ik gelopen was om ook even een paar plaatjes te schieten. Ik ben blij dat zij ook enthousiast zijn.
We vervolgen onze weg naar huis. Na een paar uur rijden is het tijd om wat te eten. De Mc Donalds is onze keuze van vandaag en we parkeren. Wanneer we het restaurant binnen lopen zien we Sander lopen. Noortje zit aan een tafeltje en Marleen en Pascal komen ook aangelopen. Erg toevallig dat we ze hier tegenkomen. We hebben samen gegeten en vervolgen ieder onze weg. Gunther heeft een beetje dorst dus Martijn en ik lopen eerst nog even langs het benzinestation voordat we door rijden. Een paar uur verder zetten we Gunther toch maar aan de kant om een paar uur slaap te pakken. We zouden in een keer door kunnen rijden maar doen dit niet. Onze aankomsttijd zou dan rond 2:00 liggen en dan moeten we nog spullen uitladen en zoeken en dergelijke. Dan slapen we liever een paar uur en rijden ’s ochtends door. Midden in de nacht begint er nog een of andere idioot te toeteren met zo’n luchthoorn. Erg fijn wakker worden is het niet. Ook komt er nog een onweersbui voorbij waarvan de regen zo hard is dat we niet zouden kunnen praten.
Speciale dank gaat uit naar Andre (heeftmeer) voor het toffe initiatief en organisatie. Ik ben blij dat ik erbij heb kunnen zijn en ben benieuwd naar onze plannen voor 2013. Andre; bedankt!
Nadat Martijn en ik vorige week weggestuurd waren bij deze locatie besloten we tijdens onze wandeling naar de auto al dat we de week erop maar terug zouden rijden. Jean-Marc de beveiliger zou dan waarschijnlijk vrij zijn en bij een eventuele ontmoeting met beveiliging konden we ons dan van de domme houden.
De binnenkomst was iets lastiger. Het gat waar we de vorige keer doorheen gekropen waren is dichtgemaakt dus we moesten omlopen. Na een wandeling van tien minuten liepen we op onze tenen de gigantische hallen in. Het blijft extreem gigantisch. Die hallen zijn zo extreem groot. Je voelt je er echt heel erg klein en nietsbetekenend in. Stel je voor dat zo’n smeltpot omvalt. Je bent plat en hebt er totaal niets op in te brengen.
De eerste paar minuten hebben we angstig doorgebracht. We waren bang weer na vier foto’s gepakt te worden. Toen we iets hoorden wat ook maar een beetje op een busje van de beveiliging leek zijn we in een donker pomphok gaan staan en hebben daar een minuut of vijf staan wachten. Gewoon luisteren of we iets hoorden. Achteraf bleek het een continue gezoem van een of andere voeding te zijn. Gelukkig geen stationair lopende bus. Na weer een stukje gelopen te hebben heben we ons maar weer verstopt. Pascal en Marleen waren ook op weg naar deze locatie en we hadden al sms-contact gehad. Via hen hoorden we dat er een busje buiten stond. We hebben dus het zekere voor het onzekere genomen en zijn tussen wat machines gekropen. Voor het gevoel leek het wel een uur, maar we konden op het gegeven moment weer verder. Toen we tussen de smeltpotten stonden zagen we mensen helemaal bovenin over de kranen lopen. In eerste instantie was ik bang dat we gepakt zouden worden maar toen ik wat bewoog zag ik de mensen verstijven en hun zaklampen uitzetten. Waarschijnlijk ook urbexers. Als we logisch na hadden gedacht wisten we ook al dat dat geen beveiliging was, want voordat die beneden zouden zijn waren wij alweer lang verstopt of weg. Ondertussen waren Pascal en Marleen ook al binnen gekomen. Ze stuurden me een smsje dat ze tussen de smeltpotten in stonden. Grappig, want daar stonden wij ook. Die potten zijn dus zo groot dat je aan de ene kant kan staan, en iemand anders aan de andere kant kan komen staan zonder dat je het doorhebt. Ergens wel een rustgevende gedachte. De beveiliging kan ons ook minder snel horen als we iets of wat moeten verplaatsen.
Samen met Pascal en Marleen hebben we een uur of zeven door deze locatie gelopen. Zij waren iets minder voorzichtig dan ons, waardoor Martijn en ik ook een beetje rustiger werden en we onszelf daardoor wat meer op de foto’s konden gaan richten. Gelukkig maar, want na een tijdje kwamen we nog meer urbexers tegen. Het was een drukke dag bij Heavy Metal A.
Zonder enig probleem hebben we bijna alles kunnen zien, we hebben flink wat foto’s gemaakt en goed gebuurt. Dat was wel bizar, net voordat we vertrokken hebben we nog een hele tijd in het midden van de fabriek op een platform staan buurten alsof er niets aan de hand was. Bizar rustgevend vond ik dat. Je hoort niets, behalve een continue joelend alarm en het gebouw wat klappert en door het opwarmen van de zon gaat werken. Soms slaat er ergens een deur dicht maar dit is dan ook alles. Vroeger is er zoveel lawaai en bedrijvigheid geweest. In het filmpje hieronder krijg je een idee van de werkzaamheden in deze fabriek.
Toen we tussen de smeltpotten stonden zagen we mensen helemaal bovenin over de kranen lopen. In eerste instantie was ik bang dat we gepakt zouden worden maar toen ik wat bewoog zag ik de mensen verstijven en hun zaklampen uitzetten. Waarschijnlijk ook urbexers. Als we logisch na hadden gedacht wisten we ook al dat dat geen beveiliging was, want voordat die beneden zouden zijn waren wij alweer lang verstopt of weg. Ondertussen waren Pascal en Marleen ook al binnen gekomen. Ze stuurden me een smsje dat ze tussen de smeltpotten in stonden. Grappig, want daar stonden wij ook. Die potten zijn dus zo groot dat je aan de ene kant kan staan, en iemand anders aan de andere kant kan komen staan zonder dat je het doorhebt. Ergens wel een rustgevende gedachte. De beveiliging kan ons ook minder snel horen als we iets of wat moeten verplaatsen.
Samen met Pascal en Marleen hebben we een uur of zeven door deze locatie gelopen. Zij waren iets minder voorzichtig dan ons, waardoor Martijn en ik ook een beetje rustiger werden en we onszelf daardoor wat meer op de foto’s konden gaan richten. Gelukkig maar, want na een tijdje kwamen we nog meer urbexers tegen. Het was een drukke dag bij Heavy Metal A.
Zonder enig probleem hebben we bijna alles kunnen zien, we hebben flink wat foto’s gemaakt en goed gebuurt. Dat was wel bizar, net voordat we vertrokken hebben we nog een hele tijd in het midden van de fabriek op een platform staan buurten alsof er niets aan de hand was. Bizar rustgevend vond ik dat. Je hoort niets, behalve een continue joelend alarm en het gebouw wat klappert en door het opwarmen van de zon gaat werken. Soms slaat er ergens een deur dicht maar dit is dan ook alles. Vroeger is er zoveel lawaai en bedrijvigheid geweest. In het filmpje hieronder krijg je een idee van de werkzaamheden in deze fabriek.
Duitsche sprache
Vanmorgen was het vroeg dag. Om 3:30 ging de wekker. We zijn naar CDC gereden en hebben de auto geparkeerd. We hebben een ronde gelopen en zagen onze mogelijke ingang. Het enige nadeel was dat er een man langs lag te slapen. Gezien de manier waarop hij aan kwam lopen gingen we ervan uit dat hij flink bezopen was. Na een minuutje gewacht te hebben en voldoende lef verzamelt te hebben zijn we door het gat heen gekropen. We stonden na een paar seconden in een hele mooie kelder. We liepen een meter of twee verder en kwamen een muur tegen. De enige deur in de ruimte was ook op slot, doodlopend dus. Na nog een ronde gelopen te hebben en elke deur geprobeert te hebben wilden we het bijna opgeven. Na het nogmaals nalezen van de tips om binnen te komen hebben we toch nog een ingang gevonden. Hij lag wel heel erg in het zicht en ik bleek de auto er ram voor te hebben gezet. Hadden we dat maar eerder gezien. We wachten even tot de mensen de straat uit zijn en kruipen naar binnen. Pikkedonker maar gelukkig hebben we een zaklampje bij. Zonder al te veel problemen hebben we onze foto’s kunnen maken en hebben nog een extra deel van het pand kunnen verkennen. Dit hadden we de vorige keer nog niet gezien. Nadat we alle deuren vanaf de binnenkant gechecked hebben besluiten we toch maar via hetzelfde gat als de ingang te vertrekken. Het was misschien nog spannender dan de ingang. We konden niet kijken of er iemand aan kwam of niet, en moesten een behoorlijk lawaai maken om het gat weer vrij te maken. We hebben maar gewoon de gok genomen en gelukkig is alles goed gegaan. Wel keek iemand Martijn heel raar aan toen hij ineens buiten stond.
We zijn vervolgens nog even langs een potentiele locatie gereden maar deze zat potdicht. Op weg naar huis dan maar, naar de verjaardag van ons mam. Proficiat!
Vandaag zijn Martijn en ik samen met Sander foto’s gaan maken in ECVB. Vantevoren zijn we nog even langs Doel gereden om even een rondje te lopen, hoi te zeggen tegen wat mensen die daar een meeting geplanned hadden en een foto te maken van een oude Renault. Helaas was de auto al weg, maar het hoi zeggen is gelukt.
We zijn hierna naar ECVB gereden. Een beetje een afscheidsbezoek, want het slopen is al begonnen. Toen we naar het hek liepen om er overheen te gaan klimmen zagen we al wat mensen staan. Eerst op een afstandje gekeken of ze een camera hadden. We waren zeker dus erheen gelopen. Toen we aan kwamen bleek het Luuk te zijn met nog wat mensen voor een productshoot. We zijn naar binnen gegaan en begonnen met fotograferen. Zelfs nog een hal ontdekt waarvan ik nog geen foto’s heb gezien. Dat was ook wel erg tof. Toen we foto’s aan het maken waren van de personeelskluisjes liep Sander even naar buiten en zag een agent staan. Hij kwam vlug weer naar binnen maar daar zaten we dan. Ik heb Luuk een berichtje gestuurd dat we politie gezien hadden. Zijn reactie was simpel: “we zijn al gepakt”. We hebben maar een paar minuten zitten wachten en toen zijn we weer gegaan. Het ging een stukje goed, maar uiteindelijk stonden ze er hoor. De ongestelde politievrouwen, en een aantal politiemannen. Nadat ze wat nutteloos gedreigd hadden over het in beslag nemen van onze gear mochten we gaan. We gaven iedereen een handje en vertrokken. Richting onze auto moesten we ons nog melden bij andere agenten. Deze waren een stuk relaxter. Net voordat we wilden gaan zei de agent: “we zien vandaag veel Nederlanders, en we stellen ze allemaal dezelfde vraag; Wat hebben jullie gedaan op het EK?”. Nou maakt dat niet heel veel uit want we zijn 3 kerels die niets om voetbal geven, maar het was wel grappig dat ie het zo vroeg. Als laatste tip gaven ze nog even aan dat het kleine poortje in het grote hek open is. Dit is veel makkelijker dan door de bosjes en vervolgens door een hek heen stappen. We zijn vervolgens doorgereden naar Wintercircus. Hier kwamen we zonder al te veel moeite binnen, al dacht ik in eerste instantie dat ik niet zou passen. Eenmaal binnen viel het een beetje tegen. Het is een mooie grote, vooral erg lege locatie. Toen we daar klaar waren was het echt wel tijd voor mijn ontbijt. We zijn naar de mc Donalds gegaan en hebben wat gegeten. Daarna zijn we weer naar huis gereden. Het was een mooie dag.
Een toffe re-visit. We hebben weer wat extra mensen waarmee we eens op stap zijn geweest. Het verhaal lees je [hier] (opent in een nieuw venster).
Een panorama vanaf het eerste dak is hier te bekijken: [klik]
