Geertvanhugten.nl – Blog

Heavy Metal A – Poging 2Heavy Metal A – 2nd attemptHeavy Metal A – Verzuch 2

Nadat Martijn en ik vorige week weggestuurd waren bij deze locatie besloten we tijdens onze wandeling naar de auto al dat we de week erop maar terug zouden rijden. Jean-Marc de beveiliger zou dan waarschijnlijk vrij zijn en bij een eventuele ontmoeting met beveiliging konden we ons dan van de domme houden.
De binnenkomst was iets lastiger. Het gat waar we de vorige keer doorheen gekropen waren is dichtgemaakt dus we moesten omlopen. Na een wandeling van tien minuten liepen we op onze tenen de gigantische hallen in. Het blijft extreem gigantisch. Die hallen zijn zo extreem groot. Je voelt je er echt heel erg klein en nietsbetekenend in. Stel je voor dat zo’n smeltpot omvalt. Je bent plat en hebt er totaal niets op in te brengen.
De eerste paar minuten hebben we angstig doorgebracht. We waren bang weer na vier foto’s gepakt te worden. Toen we iets hoorden wat ook maar een beetje op een busje van de beveiliging leek zijn we in een donker pomphok gaan staan en hebben daar een minuut of vijf staan wachten. Gewoon luisteren of we iets hoorden. Achteraf bleek het een continue gezoem van een of andere voeding te zijn. Gelukkig geen stationair lopende bus. Na weer een stukje gelopen te hebben heben we ons maar weer verstopt. Pascal en Marleen waren ook op weg naar deze locatie en we hadden al sms-contact gehad. Via hen hoorden we dat er een busje buiten stond. We hebben dus het zekere voor het onzekere genomen en zijn tussen wat machines gekropen. Voor het gevoel leek het wel een uur, maar we konden op het gegeven moment weer verder. Toen we tussen de smeltpotten stonden zagen we mensen helemaal bovenin over de kranen lopen. In eerste instantie was ik bang dat we gepakt zouden worden maar toen ik wat bewoog zag ik de mensen verstijven en hun zaklampen uitzetten. Waarschijnlijk ook urbexers. Als we logisch na hadden gedacht wisten we ook al dat dat geen beveiliging was, want voordat die beneden zouden zijn waren wij alweer lang verstopt of weg. Ondertussen waren Pascal en Marleen ook al binnen gekomen. Ze stuurden me een smsje dat ze tussen de smeltpotten in stonden. Grappig, want daar stonden wij ook. Die potten zijn dus zo groot dat je aan de ene kant kan staan, en iemand anders aan de andere kant kan komen staan zonder dat je het doorhebt. Ergens wel een rustgevende gedachte. De beveiliging kan ons ook minder snel horen als we iets of wat moeten verplaatsen.
Samen met Pascal en Marleen hebben we een uur of zeven door deze locatie gelopen. Zij waren iets minder voorzichtig dan ons, waardoor Martijn en ik ook een beetje rustiger werden en we onszelf daardoor wat meer op de foto’s konden gaan richten. Gelukkig maar, want na een tijdje kwamen we nog meer urbexers tegen. Het was een drukke dag bij Heavy Metal A.
Zonder enig probleem hebben we bijna alles kunnen zien, we hebben flink wat foto’s gemaakt en goed gebuurt. Dat was wel bizar, net voordat we vertrokken hebben we nog een hele tijd in het midden van de fabriek op een platform staan buurten alsof er niets aan de hand was. Bizar rustgevend vond ik dat. Je hoort niets, behalve een continue joelend alarm en het gebouw wat klappert en door het opwarmen van de zon gaat werken. Soms slaat er ergens een deur dicht maar dit is dan ook alles. Vroeger is er zoveel lawaai en bedrijvigheid geweest. In het filmpje hieronder krijg je een idee van de werkzaamheden in deze fabriek.

 

After Martijn and i got cought in this location last week we decided on our way out that we would go back next week. Jean-Marc the security guy would probably not work every weekend so if we got caught again we could play stupid. Our entry was a little more difficult than the first time. The hole in the fence was repaired so we had to do a little detour. After a walk of about ten minutes we could enter the building. We were extremely cautious because of the possibility of security. When we got in we were overwelmed again. The giant buildings stay impressively large. You really feel small when you are in there.
The first couple of minutes were a bit frightning. We ware scared we got caught again and want to take more than four pictures. When we heard a sound remotely that sounded like a van we went into a room full of pumps and without any light. If there should come any security the chance they would find us is really small. After five minutes wich feld like an hour we walked out. The sound we heard was the buzzing sound of a transformer. Luckaly it wasn’t a van. After exploring a bit more we hid again. Pascal and Marleen were on there way in and we had some SMS-contact allready. They spotted a van outside so we made sure they could not find us. When we came out we went to the melting pots. We saw a couple of people walking over the cranes in the top of the building.

 

Toen we tussen de smeltpotten stonden zagen we mensen helemaal bovenin over de kranen lopen. In eerste instantie was ik bang dat we gepakt zouden worden maar toen ik wat bewoog zag ik de mensen verstijven en hun zaklampen uitzetten. Waarschijnlijk ook urbexers. Als we logisch na hadden gedacht wisten we ook al dat dat geen beveiliging was, want voordat die beneden zouden zijn waren wij alweer lang verstopt of weg. Ondertussen waren Pascal en Marleen ook al binnen gekomen. Ze stuurden me een smsje dat ze tussen de smeltpotten in stonden. Grappig, want daar stonden wij ook. Die potten zijn dus zo groot dat je aan de ene kant kan staan, en iemand anders aan de andere kant kan komen staan zonder dat je het doorhebt. Ergens wel een rustgevende gedachte. De beveiliging kan ons ook minder snel horen als we iets of wat moeten verplaatsen.

Samen met Pascal en Marleen hebben we een uur of zeven door deze locatie gelopen. Zij waren iets minder voorzichtig dan ons, waardoor Martijn en ik ook een beetje rustiger werden en we onszelf daardoor wat meer op de foto’s konden gaan richten. Gelukkig maar, want na een tijdje kwamen we nog meer urbexers tegen. Het was een drukke dag bij Heavy Metal A.

Zonder enig probleem hebben we bijna alles kunnen zien, we hebben flink wat foto’s gemaakt en goed gebuurt. Dat was wel bizar, net voordat we vertrokken hebben we nog een hele tijd in het midden van de fabriek op een platform staan buurten alsof er niets aan de hand was. Bizar rustgevend vond ik dat. Je hoort niets, behalve een continue joelend alarm en het gebouw wat klappert en door het opwarmen van de zon gaat werken. Soms slaat er ergens een deur dicht maar dit is dan ook alles. Vroeger is er zoveel lawaai en bedrijvigheid geweest. In het filmpje hieronder krijg je een idee van de werkzaamheden in deze fabriek.

 

Duitsche sprache