Fotorolletjes en papier

by Geert

Via marktplaats kwam ik iemand tegen die wat fotorolletjes en lichtgevoelig papier over had. Ik kon dit zo op komen halen. De rolletjes zijn wel al wat ouder, maar zouden nog gewoon een goed resultaat moeten hebben. We zullen zien. De jongedame die het papier weg gaf had er nog een velletje uit gepakt en het verkleurde nog mooi.
Ik heb de volgende dingen op kunnen halen:
– Agfa multicontrast premium papier
– 2x Ilford HP5 400 b&w (36 opnamen)
– 8x Kodak Tri-X pan 400 b&w (36 opnamen)

Toch leuk om eens wat mee te kunnen schieten. Vooral omdat ik nog nooit in zwart wit geschoten heb.

Negatieffilm ontwikkelen

by Geert

De laatste tijd knip ik regelmatig en foto met mijn analoge camera, Een Practika Super TL3. Ik heb een tijdje geleden de ontwikkelchemie voor zwart-wit en kleuren rolletjes al besteld en vond het vandaag een mooie dag om het eens uit te gaan proberen. Ik had nog één rolletje liggen, en een rolletje met twaalf foto’s ofzo erop. Ik heb eerst een rondje gemaakt door het huis om het rolletje vol te krijgen. Dit werd sowieso al het probeer rolletje, want ik had nog nooit zelf mijn negatieven ontwikkeld.
De eerste stap was het laden van de film naar de ontwikkeltank. Dit is een lichtdichte tank waar ik de chemische vloeistoffen in kan schudden zodat de film ontwikkeld. Probleem 1: Ik moet een lichtdichte ruimte hebben. De kelder lijkt me geschikt en ik ga kijken waar het licht binnen komt. Twee ventilatieroosters en een raam later is het echt pikkedonker in de hoek waar ik sta. Ik hoop dat er echt geen licht meer is, want volgens de verhalen komt dit erg precies. Probleem 2: Ik heb geen opener om het rolletje open te maken. Gelukkig kan mijn grote vriend Google me helpen en ik lees iets over een flessenopener. Het werkt, maar niet ideaal. Binnenkort komt er dus een opener bij. Het laden van de film valt me aan alle kanten mee. Oke, ik sta in het pikkedonker en zie dus niets maar het laden is in een paar minuten gepiept.
Ik zet de flessen chemicaliën klaar en begin te lezen. Op het moment dat ik de verhoudingen uitgerekend heb bedenk ik dat ik nooit 40 milliliter afgemeten krijg in een litermaat. En dat ons mam het niet leuk vind als ik chemicaliën ga mengen in haar goede litermaat. Na een kort uitje naar de winkel voor een litermaat, een halve litermaat en spuiten voor 5 en 10 milliliter kan ik gaan mengen. De inhoud van mijn ontwikkeltank is 400 milliliter en hier ga ik de chemie voor mengen. Ik kan wel liters gaan mengen, dit is ook veel makkelijker, maar dan is het spul zo snel op. En ik heb nog geen goede bewaarflessen. (heb je er nog? stuur een berichtje aub.)
Eindelijk heeft deze Geert Chemicalie alles gemengd en kan ik beginnen. Best wel spannend!
Ik zorg dat alles de juiste temperatuur heeft en giet deel één naar binnen. 3,15 minuten agiteren – wachten – agiteren – wachten later kan het spul eruit en komt chemie deel twee van pas. Na weer 4 minuten te hebben ge-agiteert – gewacht – ge-agiteert – gewacht is het klaar voor het spoelen. Ik kan weer 3 minuten agiteren maar moet nu elke 30 seconden het water vervangen. Na het fixerende bad, met weer een tijdje agiteren – wachten – agiteren – wachten is de film klaar om de laatste keer gespoeld te worden, en daarna kan ik hem ophangen. Planning is alles zeggen ze wel eens ooit. Ik ren daarom in paniek naar de schuur, haal een stuk hout om een stelling te kunnen maken in de douche en daar de film aan te drogen te hangen. Ook zet ik ons mam aan het werk om naar gewichtjes te zoeken, zodat de film recht blijft hangen. (thanks mam!)
Al met al komt het goed, en hangt mijn eerste ontwikkelde film ooit te drogen. Ik ben er best trots op.
Omdat ik toch bezig ben doe ik er nog even een tweede filmpje achteraan. Als ik het goed gelezen heb kan ik met één bereiding chemie vijf films ontwikkelen. Dus ik hoop dat dit klopt.

De resultaten staan hieronder:

Het eerste ontwikkelde rolletje ooit (Hema-Super SR200):

Mijn tweede ontwikkelde rolletje (Kodak Kodacolor 200):

 

Home Sweet Home

by Geert

Ik heb nog maar zelden zo’n goede urbex dag gehad.
Deze keer heeft het niets te maken gehad met de locatie, maar meer met het gezelschap. Samen met Martijn, Iris, Koen en Jennifer zijn we richting Home Sweet Home gereden. Jennifer is een vriendin van Iris en voor de rest relatief “nieuw”. Eigenlijk direct vanaf het begin hadden we een klik en we hebben dan ook eigenlijk heel de dag met z’n tweeën opgetrokken. Koen en Iris zijn samen foto’s aan het maken. Martijn was zoals altijd kwijt, en Jennifer en ik liepen ook ergens rond. Omdat ik me wat meer op portretfotografie wil gaan richten staat Jennifer een aantal keren op de foto’s. Dit kwam ook leuk uit, want we kwamen een extreem grote brandblusser tegen. Hoe praktisch die in gebruik is geweest weet ik niet, maar het geeft wel een toffe foto.
Qua locatie was het niet heel apart. We liepen zo naar binnen, er waren nog wel wat meer mensen bezig maar deze zwaaiden niet eens terug dus hebben we hen ook maar redelijk genegeerd. Het enige opvallende was een vrouw, die op het bankje voor het ziekenhuis in haar BH aan het zonnen was. Erg apart. En niet echt sexy.
En wat Jennifer betreft: We gaan snel samen nog wat doen.

Charbonnage W

by Geert

Vandaag zijn Martijn en ik bij deze kolenmijn uitgekomen. We waren toch in de buurt dus even kijken wat er nog staat. Op het moment dat we het gebouw zien liggen zien we direct dat het compleet gerenoveerd is. Omdat de parkeerplaatsen niet zo ver weg liggen parkeren we toch maar even.
Binnen in het gebouw zien we dat er een of andere expositie bezig is, en er zit een soort van restaurantje. Omdat we nog niet echt veel gegeten hebben bestellen we een bakje friet.
Na de friet lopen we een rondje om het gebouw heen. We komen bij het eerste vervallen gebouw, maar dit ziet er nogal dicht uit. Het tweede is erg vervallen maar we kunnen wel binnen. De trap hebben we snel gevonden en we gaan verder in het gedeelte waar je eigenlijk niet mag komen. We komen op het gegeven moment een gang tegen, deze is afgesloten maar er staan wel banken, en er is zelfs een soort van gezellig hoekje gemaakt. Heel erg apart. We besluiten verder te gaan want we zitten al boven in het gebouw.
Het tweede gebouw is wat spannender. Ik kan ergens door een raam klimmen en Martijn volgt. Binnen gekomen is het dubbel en dwars de moeite waard. We zitten in het gebouw wat de staalkabels voor de mijnbak aanvoert. Erg tof om te zien hoe zoiets in elkaar zit en vooral als er nog geen graffiti of sloop heeft plaatsgevonden.
Wat het extra spannend maakt, is dat mensen ons vanuit het andere gebouw zouden kunnen zien lopen, maar hier denken we maar niet teveel aan.