Geertvanhugten.nl – Blog

HFB

Het is alweer veel te lang geleden. Maar dan echt. Daarom hebben we een datum geprikt om te gaan urbexen. Eigenlijk veel te laat bekijken we waar we heen gaan. Omdat de eerste locatie eigenlijk te ver weg is rijden we naar HFB. Ik ga samen met Martijn. Simone blijft deze keer thuis.

We komen rond 10:15 aan bij de locatie en we parkeren de auto. Na een stukje off-road en langs een stuk spoor wat nog gewoon in gebruik is vinden we een gat in het hek en na wat goed zoeken nog een en daarna nog een. Nu staan we op het terrein. Best wel spannend weer!

We lopen verder en meteen spot ik mensen. Even goed kijken en het blijken ook fotografen te zijn. Gelukkig maar. Nou is het terrein dusdanig groot dat we eventuele beveiliging met wat moeite best hadden kunnen ontlopen. We duiken meteen een pand in en ik maak mijn eerste foto. Die kun je maar hebben. Een stukje verderop beklimmen we een trap en gaan we de hoogte in. Het valt niet op maar stiekem staan we binnen no-time alweer op drie hoog. Dat went heel snel. Het gebouw en het terrein is echt gigantisch. We klimmen, lopen, klauteren en kruipen verder en proberen zoveel mogelijk te zien. We komen uit bij de bakken die vroeger naar boven werden getakeld om de ovens te vullen. Daar past met gemak 36 kuub in. En die hebben ze dan twee. De bakken moeten een heel eind naar boven. Het gebouw is echt heel hoog. We wandelen verder en komen bekenden tegen. Leuk om even te buurten en kort bij te praten. We waren op zoek naar een ruimte met een kraan erin en het blijkt dat we daar precies onder staan. De hoogte in is onze bestemming. We beklimmen een heleboel trappen en doordat we steeds boven een gebouw lopen of er vrij dichtbij een andere verdieping onder ons ligt valt het wel mee met hoogtevrees. Ergens in de buurt is een goed feestje want we hebben steeds lekkere beats op de achtergrond. Heel de tijd wil ik weten waar het vanaf komt maar ik kan het niet plaatsen. Wanneer we het kantelpunt bereiken van de grote bakken die we eerder al zagen zit er een onderbreking in de vloer en er zit geen hek voor. Nou is het natuurlijk niet de bedoeling dat we hier lopen maar als je hier even niet op let ga je gewoon 10 verdiepingen naar beneden.

We klimmen nog wat verder en komen op het punt dat we rond een soort silo’s moeten. Daar is een trapje rond gemaakt en als je daar tussendoor naar beneden kijkt heb je 70 meter niets onder je. Deze hoogte hebben we maar geschat want ik weet niet hoe hoog de toren precies is. Boven aangekomen bibberen mijn benen nog wel ietsje maar dat is na een minuutje ook weer weg en ik loop op het gemak rond. Er is nog een klein trapje om hoger te kunnen maar dan kom je op een rooster waarvan er een heleboel niet meer zijn. Het zal wel meevallen als je een beetje goed op let maar ik vind het nu ook wel prima. Na wat foto’s en genieten van het uitzicht is het tijd om weer naar beneden te gaan. Plotseling zie ik ergens lampen flitsen en het lijkt op een politiewagen. Ik kijk nog eens en het blijft op dezelfde plek. Ik heb het feestje gespot! Daar rijden we straks nog even langs om te kijken wat het is.

Op de terugweg naar beneden komen we een paar Belgen tegen. Eentje vind het te eng en klimt niet verder naar boven. De andere kijkt meer naar zijn gsm dan de omgeving. Ieder zijn ding natuurlijk maar ik hoop dat hij ook een beetje oplet met waar hij gaat staan enzo.

We maken nog flink wat foto’s en klimmen elke keer verder naar beneden. Omdat we de tip hebben gehad de powerplant nog even te bezoeken kruipen we het gebouw helemaal naar boven. Het is behoorlijk donker en dit ziet er niet echt uit als een powerplant. Het doet me wel veel aan ECVB denken en dat was een powerplant dus misschien toch. Als we helemaal bovenaan staan is het plafond ingestort. Het is nog mooi schoon dus lijkt vrij recent te zijn. Wel jammer want ik had graag nog even op het dak gelopen.

Na wat zoekwerk online blijken we bovendien in het verkeerde gebouw te staan. We lopen direct naar beneden en naar buiten. We hebben vijf meter afgelegd en horen een auto aan komen. Dit lijkt op het terrein te zijn en we racen vlug de bosjes in en duiken op de grond. Het geluid raast voorbij en blijkt aan de andere kant van de muur te zijn. Pfoe! Met knikkende knieën van de adrenaline zoeken we een deur en gaan de powerplant binnen. Dat is een hele grote hal. De controlroom hebben we snel gevonden en na de nodige foto’s lopen we nog een rondje. Als we achterin de hal zijn horen we iemand roepen. We kunnen er geen duidelijke taal van maken maar na onze ervaring van zonet letten we maar even op. In de kelder zien we lampen schijnen en we zorgen dat we om de andere mensen heen cirkelen. Het zijn maar vage types dus die houden we liever een beetje op afstand. Bij een van de turbines hebben (waarschijnlijk) koperdieven een stuk uit de muur gehakt, omheiningen weg gezaagd en een ketting gespannen om de as eruit te trekken. Dan kun je natuurlijk makkelijk bij het koper. Het heeft nogal wat kracht gekost want heel de spanten zijn krom getrokken.

Het is wel een beetje op z’n eind aan het lopen. We lopen nog een grote ronde over het terrein en pakken onze tassen in. Na een dikke vijf uur verlaten we het terrein. Echt een super explore gehad!

HFB 011

HFB 010

HFB 009

HFB 008

HFB 007

HFB 006

HFB 005

HFB 004

HFB 003

HFB 002

HFB 001

HFB 012

HFB 013

HFB 014

HFB 015

HFB 016

HFB 017

HFB 018

HFB 019

HFB 020

Dusty and Rusty

Het is alweer even geleden dat we hier een bezoek brachten maar dat maakt de explore niet minder leuk. De week voordat we gingen zijn er diverse mensen gepakt en daarom was ik blij met mijn goed uitgewerkte toegangsplan. We parkeren onze auto en wandelen richting de locatie. We wurmen onszelf langs een hek af en we zijn op het terrein. Nu nog een stalen luik open en dan zijn we binnen. Gelukkig vinden we snel het luik wat niet afgesloten is en kunnen we aan de gang. De eerste paar ruimten zijn saai en leeg, maar dan komen we de eerste apparaten en machines tegen. Na een toffe explore van enkele uren vinden we het tijd om te gaan. Op onze terugweg ruiken we brand. Dat is iets om even nader te onderzoeken want het zou vervelend zijn als heel het complex afbrand. We komen een bezem tegen die nog wat na ligt te smeulen, maar zijn niet echt zeker of het nou aangestoken is of dat het door de zon door het glas is gekomen. Het zou beiden kunnen.

Dusty and Rusty 001

Dusty and Rusty 002

Dusty and Rusty 003

Dusty and Rusty 004

Dusty and Rusty 005

Dusty and Rusty 006

Dusty and Rusty 008

Dusty and Rusty 010

Dusty and Rusty 011

Dusty and Rusty 007

Dusty and Rusty 012

Dusty and Rusty 013

Dusty and Rusty 014

Dusty and Rusty 009

Dusty and Rusty 015

Zeche P

Na een veel te lange tijd niet op pad te zijn geweest is het vandaag dan eindelijk zover. Na een verjaardag gisterenavond kruip ik met frisse tegenzin mijn bed uit. Dat is wat minder, maar gelukkig is het voor een goede zaak.

Nadat ik mijn brood heb gesmeerd en de spullen gepakt heb stap ik in de auto en rijd naar Martijn. Vandaag gaan we samen op pad want Simone moet werken. Het is lang geleden dat we met z’n tweeën op pad zijn geweest. Na een tijdje te hebben gereden komen we aan bij de locatie. We parkeren de auto ergens en lopen naar het hek. Hier en daar zitten er gaten in die ook weer gerepareerd zijn. Best veel eigenlijk. Op het moment dat we bij de poort staan kiezen we ervoor om er daar overheen te klimmen. Door de constructie is er onbedoeld een soort van trap ontstaan en we zijn dus redelijk snel en makkelijk binnen. Wel heel mijn broek vol met van die groene algen, maar dat is gelukkig een oude broek. We lopen een stukje over de oprijlaan en wanneer Martijn om kijkt ziet hij een man bij de poort staan. Die moet ons wel gehoord of gezien hebben toen we naar binnen klommen. Balen! Snel lopen we door en op het moment dat we het gebouw zien denk ik dat we verkeerd zitten. Alles is van beton met grote stalen deuren en hier komen we echt niet zomaar binnen. We vinden een gigantisch ontluchtingskanaal maar als we daar naar beneden glijden komen we er echt nooit meer uit. Ook de gedachte van die man bij de poort doet ons ervoor kiezen om snel weer naar buiten te gaan. We klimmen net zo makkelijk over de poort terug en staan weer buiten.

Gelukkig had ik van tevoren de satelliet foto’s redelijk goed bekeken en ik wist uit mijn hoofd nog een geschatte richting te bedenken. We stonden voor de tweede mogelijke locatie. Met de nodige adrenaline na het verhaal van zojuist zoeken we hier een ingang en het ziet er direct goed uit. Heel het pand is dicht gemaakt met professionele platen en we zoeken naar een opening. Deze vinden we en eenmaal binnen aangekomen zijn de zenuwen een stuk minder. Hier gaan we leuke platen schieten en we zijn benieuwd wat er allemaal te zien is.

Na ongeveer een uur rond te hebben gelopen horen we soms nog geluiden waarvan we denken dat er nog iemand binnen is. Het lijkt op slepen van het een of ander, of het kraken van glas, soms lijkt het op het praten van mensen en soms lijken het weer gewoon druppels. Het is heel lastig om te luisteren of er nou iemand is of dat we alleen zijn. De mandjes hebben we snel gevonden en we lopen door naar de schacht. Het mooie aan een mijn is dat de route die de mijnwerkers hebben gevolgd goed te bepalen is. Waar kwamen ze binnen, waar kleden ze om, waar konden ze een lamp ophalen en waar is de lift om de schacht naar beneden in te gaan.
De schacht is helemaal volgestort met grind. Onderzoek blijkt uit dat dit 74.000 kuub moet zijn geweest. Dat is echt heel erg veel grind.
We lopen nog even langs de mandjes om daar een aantal foto’s te maken en gaan dan op zoek naar de plek waar de aansturing voor de lift zit. Onderweg worden we aangevallen door een aantal dazen. Wat een rotbeesten en ze geven het niet snel op. We kunnen blijven slaan en ik denk dat ze ons zo’n 20 meter achtervolgen voor het op te geven.
We hebben het gebouw gevonden waar de aansturing zit. Hier zit een hek voor met pinnen van ongeveer twee centimeter. In mijn hoofd zie ik al voor me wat er gebeurt als je hier op gaat liggen, maar toch klimmen we er over. Ik vind dat maar niets. Binnen knippen we de foto’s en eigenlijk valt het een beetje tegen. Wat moet het saai zijn geweest om hier te werken. Na de foto’s lopen we buiten nog wat rond. We vinden een stalen bak waarvan we in eerste instantie niet weten wat het is geweest. Ook vinden we afgeslepen pinnen in de grond. Na wat denken en gedachten uitwisselen komen we erachter dat hier de constructie op heeft gestaan waar de lift mee opgehaald werd, en de stalen bak is de lift, maar dan op de kant. Leuk om te zien is dat deze uit drie verdiepingen bestaat.
We zoeken een andere route terug want langs die dazen willen we liever niet en we lopen terug naar de auto. Een leuke explore waar we veel gehoord hebben maar niemand gezien, en die voor ons echt een explore was omdat ik eigenlijk geen foto’s heb gezien. Hij was weer leuk!

Pre Metro

Alweer een hele tijd geleden hebben Martijn en ik een bezoek gebracht aan Pre Metro: Een slapend netwerk van kilometers metrobuizen, onder een grote stad in Belgie.
Doordat de beheerder van de buizen niet blij was met de bezoeken zijn mijn foto’s een tijd niet online gekomen. Omdat we niets vernield hebben, het alweer een tijdje rustig is en ik mijn foto’s graag wil laten zien publiceer ik ze nu toch. Hieronder het verhaal van ons bezoek.

Om binnen te komen wachten we op een perron, en op het moment dat er geen mensen meer op het perron staan en de trein is weg lopen we (onder een beveiligingscamera door) de tunnel in. Enige snelheid is nodig want dit gedeelte is gewoon in gebruik. Op het moment dat we voor de poort staan zinkt de moed ons in de schoenen. Het slot wat er niet meer zou zijn, is weer terug. We kijken of er een mogelijkheid is om de poort zonder iets te beschadigen toch open te krijgen, maar al onze ideeën lopen op niets uit. We moeten tegelijkertijd nog zorgen dat we niet gezien worden door de mensen in de treinen. Deze razen zo’n vijf meter achter ons langs. Op het moment dat we beiden zoiets hebben van: “kut.” Spotten we een mogelijke ingang. Gek dat we deze de vorige keer niet gezien hebben, maar misschien is deze mogelijkheid er ook pas net. Eenmaal binnen aangekomen lopen we het eerste stuk met een zaklamp voor het licht. Erg veel licht heb je niet nodig want het is echt pikkedonker. Na een stuk te hebben gelopen komen we op het eerste station aan. We zoeken naar de lampenknop en zetten de lampen aan. Erg spannend, want misschien ziet iemand dat. We bedenken ons dan dat het 00:30 is en er waarschijnlijk niemand zicht houd op de lampen. Aan de muur hangt een doorgebroken naambord aan de muur. Het station heeft een troosteloze uitstraling, maar we pakken onze camera’s en knippen al wat foto’s. Op het moment dat we doorlopen de buis in zetten we de lampen op het station weer uit. Dit zullen we heel de tijd blijven doen. Na een aantal stations, en nog veel meer meters buizen komen we Frankie tegen. Dit is een tractor welke door de werknemers van het onderhoudsteam gebruikt word. Bij veel foto’s is deze tractor verplaatst, en ook nu staat hij op een andere plek dan verwacht. We zetten de lampen achter ons uit en lopen weer verder. Na een tijdje denken we stemmen te horen, maar we wuiven het weg als ingebeelde stemmen. Toch raar dat we het beiden inbeelden. We lopen nog verder, en na een paar uur komen we via wat lussen en omwegen weer uit bij Frankie. We schrikken beiden best wel, want de lampen staan aan. Martijn zoekt op zijn camera een foto op, en hierop is duidelijk te zien dat we de lampen echt uit hadden gezet. We zijn waarschijnlijk niet alleen.
Gelukkig kunnen we zonder problemen verder en we komen uit bij een gigantisch gat naar boven. We krijgen het niet fatsoenlijk op de foto, zo groot is het. We zijn wel blij dat we even buitenlucht hebben. Door de koele lucht die uit de buizen komt hebben we geen last van de hitte ook al is het zomer en buiten gewoon erg warm. We denken dat het gat gebruikt is om de tunnelboormachines naar beneden te laten zakken.
Een paar uur later hebben we het meeste wel gezien en we merken beiden dat we toch een nacht over aan het slaan zijn. We worden moe. We lopen richting de uitgang en komen er dan achter dat de poort van het station waar we door naar binnen kwamen dicht is. We zoeken een andere uitgang en komen ook bovengronds. Na een rit naar huis (waarbij ik mijn ogen heb proberen open te houden) ga ik douchen en naar bed. Het is 06:00 uur.

Charbonnage de Renard deel 2

In mijn vorige post [deze] heb je al kunnen lezen hoe we bij deze locatie uit kwamen. Bij het bewerken van mijn foto’s kwam ik erachter dat ik een serie had met de auto’s erop, en eentje zonder. De foto’s met de auto’s erop kun je vinden in de andere post. De foto’s zonder de auto’s zie je hier.

Indiana Jones Quarry

Vroeg in de ochtend vul ik nog even mijn olie bij. Het lampje knippert alweer even en het is tijd om er nou toch echt eens iets mee te doen. Snel olie bijvullen moet je eigenlijk niet doen. Het resultaat is een motor vol verse olie en een plasje op de grond. Snel even opruimen en door naar Martijn; we zijn al aan de late kant.
Na een rit van bijna twee uur is het zover. We komen aan op de locatie. Onderweg zijn we al wat bekende dingen tegen gekomen omdat we in dezelfde regio een weekendje weg gedaan hebben met de vriendengroep. We hebben zelfs een grot bezocht toen. Erg grappig dat we nu weer ondergronds gaan. Omdat ik heel erg moet plassen parkeer ik de auto en loop de bosjes in. Als ik terugkom wijst Simone naar de motorruimte en ik vraag me af waarom. Dichterbij gekomen is het me snel duidelijk. Er komt rook onderuit. Vlug vraag ik Simone de motorkap los te maken zodat ik eronder kan kijken.
Wat ik tegen kom is een motor vol met olie. Direct realiseer ik me dat ik helemaal vergeten ben de dop terug te doen op het vulgat voor de olie. Verdorie! Uit een vuilnisbak die in de buurt staat vis ik een vetvrij zakje waar iets van een broodje in heeft gezeten. Je moet wat he… we zullen wel zien of het houdt.

Bij de locatie aangekomen is de ingang redelijk goed te doen. Alles is glad, de stenen liggen los en daardoor is het geen walk in the park. Eenmaal binnen aangekomen gaat de zaklamp aan en de GoPro van Bart op mijn hoofd. Ik heb hem geleend om eens te proberen. Ben benieuwd of het gaat lukken.
Eenmaal binnen aangekomen is het nog steeds opletten. De flitsers komen uit de tas en ik begin mijn eerste foto te maken. Hoe gaan we dat doen hierzo. Alles is een beetje gokken.
Het resultaat liegt er niet om. De eerste paar foto’s zijn te donker, te licht, geen fatsoenlijke compositie en uiteindelijk lukt het. Er komen wat acceptabele platen uit.

Martijn is op het gegeven moment foetsie. Simone en ik vinden dat niet zo gek, want met sluitertijden van 3 minuten duurt het best wel even voordat we de foto’s hebben gemaakt. Op het moment dat Martijn weer terug is gaan we op zoek naar de karretjes. Deze oude mijnwerkers karretjes staan mooi opgesteld op een stuk rails. Zelfs hier komen we staging tegen. Het lijkt wel een soort attractiepark zo mooi staan de vaten opgesteld. Er liggen olie kannetjes langs, precies zodat je een mooie compositie kan maken. Een van de vaten is doorgeroest. Het is leuk om te zien dat de buitenkant helemaal rood-bruin is en de binnenkant nog metaalkleurig.

Nadat we de karretjes hebben gefotografeerd is het tijd om weer te gaan. We hebben nog een tweede locatie op de planning. Helemaal kapot, bezweet en nu al spierpijn voor morgen komen we buiten. Het was weer een geslaagde explore.

La Cristallerie

We lopen vanaf onze auto langs de locatie af. Hoe binnen te komen weten we niet en daarom kijken we langs de hekken af en zo lopen we verder. Het valt me op dat er een auto langs komt rijden, vervolgens nogmaals langs komt rijden en dit vrij agressief doet. We komen om de hoek en op het einde van de weg staat de auto te wachten. Op het moment dat we dichterbij komen rijdt hij aan, ook weer met flink wat gas en even later komt hij terug rijden. De auto stopt langs de weg en hij lijkt wat te willen vragen.
Verdomme denk ik. Ze spreken hier Frans, dus echt een antwoord heb ik niet. Op het moment dat ik hem aankijk en hij begint met praten snap ik in eerste instantie niet wat hij zegt. Hij zegt nog wat en de toon maakt het een en ander duidelijk. Hij is niet blij met ons daarzo. Of Fransozen praten altijd zo, dat kan ook nog. Ik probeer te ontcijferen wat hij wil zeggen maar dat taaltje is gewoon niet te doen, hij praat veel te snel en ik vang de woorden op “prive” en “police”. Dit terwijl hij naar de gebouwen wijst waar wij zojuist zo enthousiast naar onderweg waren.
We besluiten, puur om die man een beetje te zieken verder te lopen en te kijken of we een ingang vinden. “Voor de volgende keer.” is ons idee. Op het moment dat de auto nog twee keer langs is gereden, en een motor met dezelfde rijstijl vinden we het tijd om terug te gaan. Onze verkenning is klaar, en we druipen af.

Zo’n twee weken later lopen we op dezelfde plek. We hebben de auto iets dichterbij geparkeerd en zijn bovendien met een andere auto gekomen. Geluk is met de domme, dus wij moeten dat toch wel eens hebben zou je zeggen. Alles gaat zoals gepland en eenmaal op het terrein aangekomen komen we nog geen steek verder. We staan aan de verkeerde kant. dju!
Op het moment dat we het opgeven lopen we toch nog maar eens de andere kant rond. We vinden een poort en daar kunnen we door. Woehoe, dit zou hem wel eens kunnen zijn. Ongeveer een kwartier later, na over van alles heen geklauterd te zijn, uitgegleden te zijn in de modder en de moed ons in de schoenen is gezonken kijken we uit op de goede kant van het pand. Helaas staat er een hek voor met van dat mooie scheermesjesprikkeldraad.

Dichterbij aangekomen blijkt er iemand de klemmen om de bouwhekken bij elkaar te houden los te hebben gedraaid. Dat is wel heel enthousiast urbexen, met een steeksleutel in je tas. Wij maken er dankbaar gebruik van en we kruipen er door. Ik hang al bijna half door een raam naar binnen als Simone aangeeft dat er 2 meter verder een deur open staat. Op de een of andere manier zit ik niet helemaal lekker op mijn gemak en ik wil zo snel mogelijk uit het zicht. De ervaring met Frans (zo noem ik hem maar even) twee weken eerder zit me toch niet lekker. Het feit dat Simone haar paspoort deze keer vergeten is en we dus echt wel een probleem hebben in het geval van een ontmoeting met de politie draagt er aan bij. Het meenemen van haar paspoort staat de volgende keer hoog op de checklist.

Ik heb echt even 10 minuten door om te acclimatiseren. Normaliter ben ik vrij snel op mijn gemak op een locatie en dat heeft hier toch even wat langer nodig. Op het moment dat ik mijn camera uit mijn tas pak en begin te fotograferen gaat het beter. We lopen door een hal waar eigenlijk vrij weinig te fotograferen is en ik knip er wat uit de losse pols. Achteraf jammer, want ik had er meer uit kunnen halen denk ik nu. Nadat we de ruimte met de glazen gevonden hebben is het tijd om te vertrekken. Het begint ook alweer wat later op de dag te worden en we willen nog even naar de verjaardag van mijn zusje Marloes. (proficiat nog 🙂 )