Charbonnage de Renard deel 2

by Geert

In mijn vorige post [deze] heb je al kunnen lezen hoe we bij deze locatie uit kwamen. Bij het bewerken van mijn foto’s kwam ik erachter dat ik een serie had met de auto’s erop, en eentje zonder. De foto’s met de auto’s erop kun je vinden in de andere post. De foto’s zonder de auto’s zie je hier.

Indiana Jones Quarry

by Geert

Vroeg in de ochtend vul ik nog even mijn olie bij. Het lampje knippert alweer even en het is tijd om er nou toch echt eens iets mee te doen. Snel olie bijvullen moet je eigenlijk niet doen. Het resultaat is een motor vol verse olie en een plasje op de grond. Snel even opruimen en door naar Martijn; we zijn al aan de late kant.
Na een rit van bijna twee uur is het zover. We komen aan op de locatie. Onderweg zijn we al wat bekende dingen tegen gekomen omdat we in dezelfde regio een weekendje weg gedaan hebben met de vriendengroep. We hebben zelfs een grot bezocht toen. Erg grappig dat we nu weer ondergronds gaan. Omdat ik heel erg moet plassen parkeer ik de auto en loop de bosjes in. Als ik terugkom wijst Simone naar de motorruimte en ik vraag me af waarom. Dichterbij gekomen is het me snel duidelijk. Er komt rook onderuit. Vlug vraag ik Simone de motorkap los te maken zodat ik eronder kan kijken.
Wat ik tegen kom is een motor vol met olie. Direct realiseer ik me dat ik helemaal vergeten ben de dop terug te doen op het vulgat voor de olie. Verdorie! Uit een vuilnisbak die in de buurt staat vis ik een vetvrij zakje waar iets van een broodje in heeft gezeten. Je moet wat he… we zullen wel zien of het houdt.

Bij de locatie aangekomen is de ingang redelijk goed te doen. Alles is glad, de stenen liggen los en daardoor is het geen walk in the park. Eenmaal binnen aangekomen gaat de zaklamp aan en de GoPro van Bart op mijn hoofd. Ik heb hem geleend om eens te proberen. Ben benieuwd of het gaat lukken.
Eenmaal binnen aangekomen is het nog steeds opletten. De flitsers komen uit de tas en ik begin mijn eerste foto te maken. Hoe gaan we dat doen hierzo. Alles is een beetje gokken.
Het resultaat liegt er niet om. De eerste paar foto’s zijn te donker, te licht, geen fatsoenlijke compositie en uiteindelijk lukt het. Er komen wat acceptabele platen uit.

Martijn is op het gegeven moment foetsie. Simone en ik vinden dat niet zo gek, want met sluitertijden van 3 minuten duurt het best wel even voordat we de foto’s hebben gemaakt. Op het moment dat Martijn weer terug is gaan we op zoek naar de karretjes. Deze oude mijnwerkers karretjes staan mooi opgesteld op een stuk rails. Zelfs hier komen we staging tegen. Het lijkt wel een soort attractiepark zo mooi staan de vaten opgesteld. Er liggen olie kannetjes langs, precies zodat je een mooie compositie kan maken. Een van de vaten is doorgeroest. Het is leuk om te zien dat de buitenkant helemaal rood-bruin is en de binnenkant nog metaalkleurig.

Nadat we de karretjes hebben gefotografeerd is het tijd om weer te gaan. We hebben nog een tweede locatie op de planning. Helemaal kapot, bezweet en nu al spierpijn voor morgen komen we buiten. Het was weer een geslaagde explore.

La Cristallerie

by Geert

We lopen vanaf onze auto langs de locatie af. Hoe binnen te komen weten we niet en daarom kijken we langs de hekken af en zo lopen we verder. Het valt me op dat er een auto langs komt rijden, vervolgens nogmaals langs komt rijden en dit vrij agressief doet. We komen om de hoek en op het einde van de weg staat de auto te wachten. Op het moment dat we dichterbij komen rijdt hij aan, ook weer met flink wat gas en even later komt hij terug rijden. De auto stopt langs de weg en hij lijkt wat te willen vragen.
Verdomme denk ik. Ze spreken hier Frans, dus echt een antwoord heb ik niet. Op het moment dat ik hem aankijk en hij begint met praten snap ik in eerste instantie niet wat hij zegt. Hij zegt nog wat en de toon maakt het een en ander duidelijk. Hij is niet blij met ons daarzo. Of Fransozen praten altijd zo, dat kan ook nog. Ik probeer te ontcijferen wat hij wil zeggen maar dat taaltje is gewoon niet te doen, hij praat veel te snel en ik vang de woorden op “prive” en “police”. Dit terwijl hij naar de gebouwen wijst waar wij zojuist zo enthousiast naar onderweg waren.
We besluiten, puur om die man een beetje te zieken verder te lopen en te kijken of we een ingang vinden. “Voor de volgende keer.” is ons idee. Op het moment dat de auto nog twee keer langs is gereden, en een motor met dezelfde rijstijl vinden we het tijd om terug te gaan. Onze verkenning is klaar, en we druipen af.

Zo’n twee weken later lopen we op dezelfde plek. We hebben de auto iets dichterbij geparkeerd en zijn bovendien met een andere auto gekomen. Geluk is met de domme, dus wij moeten dat toch wel eens hebben zou je zeggen. Alles gaat zoals gepland en eenmaal op het terrein aangekomen komen we nog geen steek verder. We staan aan de verkeerde kant. dju!
Op het moment dat we het opgeven lopen we toch nog maar eens de andere kant rond. We vinden een poort en daar kunnen we door. Woehoe, dit zou hem wel eens kunnen zijn. Ongeveer een kwartier later, na over van alles heen geklauterd te zijn, uitgegleden te zijn in de modder en de moed ons in de schoenen is gezonken kijken we uit op de goede kant van het pand. Helaas staat er een hek voor met van dat mooie scheermesjesprikkeldraad.

Dichterbij aangekomen blijkt er iemand de klemmen om de bouwhekken bij elkaar te houden los te hebben gedraaid. Dat is wel heel enthousiast urbexen, met een steeksleutel in je tas. Wij maken er dankbaar gebruik van en we kruipen er door. Ik hang al bijna half door een raam naar binnen als Simone aangeeft dat er 2 meter verder een deur open staat. Op de een of andere manier zit ik niet helemaal lekker op mijn gemak en ik wil zo snel mogelijk uit het zicht. De ervaring met Frans (zo noem ik hem maar even) twee weken eerder zit me toch niet lekker. Het feit dat Simone haar paspoort deze keer vergeten is en we dus echt wel een probleem hebben in het geval van een ontmoeting met de politie draagt er aan bij. Het meenemen van haar paspoort staat de volgende keer hoog op de checklist.

Ik heb echt even 10 minuten door om te acclimatiseren. Normaliter ben ik vrij snel op mijn gemak op een locatie en dat heeft hier toch even wat langer nodig. Op het moment dat ik mijn camera uit mijn tas pak en begin te fotograferen gaat het beter. We lopen door een hal waar eigenlijk vrij weinig te fotograferen is en ik knip er wat uit de losse pols. Achteraf jammer, want ik had er meer uit kunnen halen denk ik nu. Nadat we de ruimte met de glazen gevonden hebben is het tijd om te vertrekken. Het begint ook alweer wat later op de dag te worden en we willen nog even naar de verjaardag van mijn zusje Marloes. (proficiat nog đŸ™‚ )

 

Charbonnage de Renard

by Geert

Martijn pikt ons op om een proefrit te gaan maken met de Uno. Omdat we dan toch in de buurt zijn besluiten we deze locatie te bezoeken. We hebben informatie met betrekking tot de ingang en besluiten iets heel anders te doen. Appeltje eitje. Zonder teveel gedoe komen we binnen en ik hoor en zie al mensen binnen. Het is druk. Ik besluit maar even naar een andere ruimte te gaan en daar foto’s te maken. Op die manier hebben we geen last van elkaar. De locatie verrast me in positieve zin. We knippen er op los en na zo’n twee uur is het mooi geweest. We slepen Martijn mee naar buiten en rijden weer naar huis.

Serie 1: Vehicules de Renard