Zeche P

by Geert

Na een veel te lange tijd niet op pad te zijn geweest is het vandaag dan eindelijk zover. Na een verjaardag gisterenavond kruip ik met frisse tegenzin mijn bed uit. Dat is wat minder, maar gelukkig is het voor een goede zaak.

Nadat ik mijn brood heb gesmeerd en de spullen gepakt heb stap ik in de auto en rijd naar Martijn. Vandaag gaan we samen op pad want Simone moet werken. Het is lang geleden dat we met z’n tweeën op pad zijn geweest. Na een tijdje te hebben gereden komen we aan bij de locatie. We parkeren de auto ergens en lopen naar het hek. Hier en daar zitten er gaten in die ook weer gerepareerd zijn. Best veel eigenlijk. Op het moment dat we bij de poort staan kiezen we ervoor om er daar overheen te klimmen. Door de constructie is er onbedoeld een soort van trap ontstaan en we zijn dus redelijk snel en makkelijk binnen. Wel heel mijn broek vol met van die groene algen, maar dat is gelukkig een oude broek. We lopen een stukje over de oprijlaan en wanneer Martijn om kijkt ziet hij een man bij de poort staan. Die moet ons wel gehoord of gezien hebben toen we naar binnen klommen. Balen! Snel lopen we door en op het moment dat we het gebouw zien denk ik dat we verkeerd zitten. Alles is van beton met grote stalen deuren en hier komen we echt niet zomaar binnen. We vinden een gigantisch ontluchtingskanaal maar als we daar naar beneden glijden komen we er echt nooit meer uit. Ook de gedachte van die man bij de poort doet ons ervoor kiezen om snel weer naar buiten te gaan. We klimmen net zo makkelijk over de poort terug en staan weer buiten.

Gelukkig had ik van tevoren de satelliet foto’s redelijk goed bekeken en ik wist uit mijn hoofd nog een geschatte richting te bedenken. We stonden voor de tweede mogelijke locatie. Met de nodige adrenaline na het verhaal van zojuist zoeken we hier een ingang en het ziet er direct goed uit. Heel het pand is dicht gemaakt met professionele platen en we zoeken naar een opening. Deze vinden we en eenmaal binnen aangekomen zijn de zenuwen een stuk minder. Hier gaan we leuke platen schieten en we zijn benieuwd wat er allemaal te zien is.

Na ongeveer een uur rond te hebben gelopen horen we soms nog geluiden waarvan we denken dat er nog iemand binnen is. Het lijkt op slepen van het een of ander, of het kraken van glas, soms lijkt het op het praten van mensen en soms lijken het weer gewoon druppels. Het is heel lastig om te luisteren of er nou iemand is of dat we alleen zijn. De mandjes hebben we snel gevonden en we lopen door naar de schacht. Het mooie aan een mijn is dat de route die de mijnwerkers hebben gevolgd goed te bepalen is. Waar kwamen ze binnen, waar kleden ze om, waar konden ze een lamp ophalen en waar is de lift om de schacht naar beneden in te gaan.
De schacht is helemaal volgestort met grind. Onderzoek blijkt uit dat dit 74.000 kuub moet zijn geweest. Dat is echt heel erg veel grind.
We lopen nog even langs de mandjes om daar een aantal foto’s te maken en gaan dan op zoek naar de plek waar de aansturing voor de lift zit. Onderweg worden we aangevallen door een aantal dazen. Wat een rotbeesten en ze geven het niet snel op. We kunnen blijven slaan en ik denk dat ze ons zo’n 20 meter achtervolgen voor het op te geven.
We hebben het gebouw gevonden waar de aansturing zit. Hier zit een hek voor met pinnen van ongeveer twee centimeter. In mijn hoofd zie ik al voor me wat er gebeurt als je hier op gaat liggen, maar toch klimmen we er over. Ik vind dat maar niets. Binnen knippen we de foto’s en eigenlijk valt het een beetje tegen. Wat moet het saai zijn geweest om hier te werken. Na de foto’s lopen we buiten nog wat rond. We vinden een stalen bak waarvan we in eerste instantie niet weten wat het is geweest. Ook vinden we afgeslepen pinnen in de grond. Na wat denken en gedachten uitwisselen komen we erachter dat hier de constructie op heeft gestaan waar de lift mee opgehaald werd, en de stalen bak is de lift, maar dan op de kant. Leuk om te zien is dat deze uit drie verdiepingen bestaat.
We zoeken een andere route terug want langs die dazen willen we liever niet en we lopen terug naar de auto. Een leuke explore waar we veel gehoord hebben maar niemand gezien, en die voor ons echt een explore was omdat ik eigenlijk geen foto’s heb gezien. Hij was weer leuk!