Geertvanhugten.nl – Blog

Weekend Altes Lager – UEM

Donderdagavond is het dan eindelijk zo ver. Ik ben de hele dag al bezig met spullen verzamelen voor onze trip naar Duitsland. We hebben een meeting met verschillende urbexers uit diverse landen. We vertrekken rond 20.30 en voor ons gevoel zijn we best goed opgeschoten. Na een paar uur en flink wat kilometers stoppen we bij een benzinestation op de parkeerplaats. We schuiven de gordijntjes dicht en kunnen gaan slapen. We kijken nog een aflevering van “An Idiot Abroad”. Met mijn minibeamer kan ik dit mooi op het plafond van Gunther projecteren. Het is echt een leuk programma en we liggen dan ook flink wat te lachen. Als we het zat zijn gaat de beamer uit en gaan we slapen. Het slapen achterin de bus klinkt echt ideaal. Onze eerste nacht was echter erg koud. Ik zal echt eens een mummie slaapzak moeten kopen en zorgen dat mijn voeten warm blijven. Nu heb ik halverwege de nacht kleren aan gedaan want anders was echt niet te doen. Ook heb ik een vest onderin mijn slaapzak gelegd en hier mijn voeten in gedraaid. Ook mijn hoofd licht onder een vest met een kleine opening om te ademen. Dit is een wijze les voor nacht twee.
Vrijdagochtend hebben we de rest van de afstand gereden en rond 13:00 kwamen we aan bij onze kampeerplaats. Dit is een erg mooie locatie met wrakken van tanks waar je gewoon tussen kan lopen en op kan klimmen, een echte tank om in te rijden, gerestaureerde voertuigen en een soort van museum. Facinerend om te zien, maar toch een beetje raar. Wat wel mooi is om te zien en horen is het enthousiasme waarmee de medewerkers vertellen. Alles met een redelijk sterke anti-russische draai eraan, maar dat is te verwachten. We knallen onze Gunther op de plaats waar we de komende nachten zullen slapen en buurten wat met Andre. We krijgen nog een soort van rondleiding van Herr Muller. Een oerduitse man welke overduidelijk trots is op de DDR en alles wat erbij komt. Hij loopt het hele weekend in een compleet camouflagepak. Nadat we een ronde zijn gelopen piepen we er tussenuit, anders blijft die man maar praten. Inmiddels zijn er meer mensen aangekomen, is het grootste gedeelte van alle belangrijke zaken geregeld en kunnen we ontspannen een biertje drinken bij een zelf gefrabiekt kampvuur. Natuurlijk onder toeziend oog van onze brandweerman Jeffrey. Na een paar biertjes en de nodige sterke verhalen kiezen Martijn en ik ervoor om naar bed te gaan. De nacht is weer koud, maar omdat we voorbereid zijn slapen we best prima.
Zaterdag staan we op om mee te gaan naar ons eerste geplande uitje. Er is nog tijd over om een andere locatie te bekijken. Samen met een aantal mensen uit Polen rijden we naar “Das Blaue Krankenhaus”. Hier springen we naar binnen, volgen de aanwijzingen van Andre en zijn redelijk snel weer buiten. Onze tijd is immers beperkt. Op het moment dat we goed en wel in de auto zitten en weg willen rijden komt een combo van de beveiliging ons tegemoet rijden en verspert ons de weg. De man stapt uit en spreekt de eerste auto aan. In gebrekkig Duits en Engels wordt uitgelegd dat we al uren aan het rijden zijn en even een plekje hadden gezocht om een sanitaire stop te maken. Er zaten immers poolse nummerplaten op de auto dus het is een plausibel verhaal. Toen hij vroeg of iemand van ons binnen in het gebouw was geweest was de reactie simpelweg: “neen, waarom?”. De beveiliger nam er genoegen mee en ging op onderzoek naar andere personen. Er stonden twee auto’s voor de deur waar niemand bij was, en die mensen waren waarschijnlijk wel binnen. Ik had de auto’s bij buitenkomst al herkent en het waren ook mensen die bij de meeting zouden zijn. Toen we op de camping waren heb ik maar even doorgegeven dat ze wat later zouden komen.

Onze volgende bestemming is Flieger Hoch Schule. Martijn en ik zijn hier al een keer zonder toestemming geweest en lopen wat rond zonder echt veel foto’s te maken. De locatie blijft indrukwekkend. In het begin werd ons duidelijk verteld dat we niet overal zomaar in mochten gaan, en we alleen daar konden gaan waar de rest van de groep ook heen ging. Op het moment dat de poort goed en wel open was schoten een heleboel mensen allerlei kanten op en kon de beveiliging niets meer. Ze hebben nog wel wat ronden over het terrein gereden om zich te laten zien. Op het gegeven moment vroeg iemand aan de beheerder of hij ook in een ander gebouw mocht dan die met het theater. Zijn simpele antwoord was: “Zolang je niets vernield, en wij het niet zien is er niets gebeurt, goed?”. Ook ik kon het niet laten een aantal foto’s te maken. Een tijdje heb ik met het fish-eye objectief van Danny kunnen spelen. Het is erg leuk om daar wat foto’s mee te maken. Toen we nog wat stonden te wachten heb ik ook wat foto’s gemaakt van de mensen die er waren.

Na een paar uur hebben een aantal mensen wel genoeg gezien en we lopen terug naar de kampeerplaats. Wanneer de groep weer compleet is vertrekken we in een soort van colonne naar een communicatiebunker. Deze bunker is normaliter volledig voor publiek gesloten. Volgens de beheerder is het een prachtig object met vele details en kunnen we ons daar uren vermaken. Helaas is de Duitse defenitie van prachtig anders dan mijn defenitie van prachtig. Na een keer door de bunker te zijn gewandeld loop ik weer naar buiten en maak een praatje met wat mensen. We rijden door naar de camping. Martijn en ik stappen uit de auto en de rest gaat door naar Krampnitz. Het is niet dat we daar niet naartoe willen, maar door plaatsgebrek in de auto is dit niet te doen. Ook geen ramp, want we lopen naar een restaurantje om de hoek en gaan eens lekker eten. Daar zijn we wel aan toe. Na het eten luisteren we nog even naar een aantal verhalen van Herr Muller. Sommige teksten zijn eigenlijk net te. Zo was een bepaald iets gelogen. “Das ist alles gelogen. Gelogen wie Gubbels.” was zijn omschrijving. Wel kun je die mannen veel zeggen. De beste man had een map met papieren en informatie over bunkers in de omgeving. Om deze informatie te vergaren zijn ze zo’n tien jaar bezig geweest. Toen we het kampvuur aan wilden steken vroeg ik hem met een knipoog: “Ist das fur das fuer zum starten?” Daar moest ie wel om lachen en ik kreeg ook meteen een opmerking terug.
Het was weer flink af aan het koelen dus het kampvuur moest weer aan. Met behulp van wat aanmaakvloeistof, een gasbrandertje en een heleboel hout hebben we een flink vuur gemaakt. Jeffrey de brandweerman heeft een mooie basis gemaakt en hierdoor wilde het goed branden. Na een aantal biertjes en sterke verhalen bedacht Andre samen met Holger dat een kleine workshop lightpainten wel leuk zou zijn. Samen met Holger en Jasha hebben we een kleine workshop gegeven. Holger in het Duits, ik in het Engels. We hebben wat gezwierd met staalwol, ijsfontijnen, Led Lenser lampen en vooral wat plezier gemaakt. Toen we klaar waren lag er nog een stelletje bij het vuur, Lettie had de man van het stel al “Cowboy Mary Jane” genoemt. De rest was al weg. Ik ben dan ook maar naar bed gegaan. Deze nacht was ook weer redelijk. Ik draai denk ik vrij veel in mijn slaap, want ik ben vrij vaak wakker geworden om te draaien. In een slaapzak is dat toch anders dan gewoon onder een deken.
Zondag zijn we vrij op tijd opgestaan. De planning was negen uur, maar dat heeft niemand gehaald. We vertrokken iets later dan gepland naar “House von der Officieren”. Daar aangekomen hebben we bij een vrij groot standbeeld van Lenin een groepsfoto gemaakt. Na een klein verhaaltje van de aanwezige sicherheitsdienst mochten we vrij rondlopen en fotograferen. Het is een erg mooi bewaarde locatie. Dit is logisch want kapotte ramen waren dichtgetimmerd, deuren op slot wanneer er niet in gekomen moest worden en er hangen diverse camera’s op het terrein. Deze locatie is denk ik alleen met toestemming te fotograferen. We hebben er toch diverse uren rondgelopen. Ik ben een tijdje met Noortje samen gelopen en we hebben wat gebuurt. Ook heb ik met Pascal, Marleen, Sander en natuurlijk Martijn rondgelopen. Het was een gezellige en toffe dag.

[Meer foto’s komen nog..]

Martijn en ik zijn iets voor 16:00 uur vertrokken naar de kampeerplek. Daar zouden we eigenlijk rond 16:00 afsluiten maar dit hebben we helaas niet allemaal gehaald. Ook zijn er een aantal mensen wat eerder vertrokken. Het is ook nog wel een stuk rijden terug naar huis. Toen we het wel gehad hebben zijn we met loeiende sirenes het terrein afgereden en we hebben nog wat foto’s van Gunther gemaakt. Dit voor een vliegtuighangar. De omgeving daar is zo bizar. Bij bijna alles kun je de overblijfselen van de oorlog of iets militairs wel herkennen. Je rijdt als het ware op een grote basis rond. Alleen de milirairen ontbreken. Op het moment dat we echt willen vertekken krijg ik nog een ingeving en stoppen we nog even bij een erg mooie mozaik. In de winter en herfst is deze vanaf de weg te zien, maar in deze tijd van het jaar moet je echt weten dat hij er is. Martijn blijft in de bus zitten en ik kruip door het gat in het hek, schuin onder een bordje waarop staat dat je er niet door mag. Vlug even op en neer denk ik bij mezelf. Ik loop snel door de bosjes naar het mozaik en maak mijn foto’s. Veel kun je er niet mee doen, maar ik wilde deze foto graag hebben. Helemaal tevreden loop ik terug en bedenk mezelf dat er nog regelmatig wacht gereden wordt. Op het pad groeit helemaal geen gras, alleen in het midden op sommige plekken een klein beetje. Precies op dat moment hoor ik bij het hek iemand behoorlijk hard roepen: “Rauskommen!!”. Mijn hart slaat over, een shot adrenaline volgt en ik roep maar zoiets als: “enschuldigung?!”. Na nog vijf stappen gezet te hebben hoor ik allemaal gelach en herken ik Danny en Robbert. Ze zagen Gunther staan en zijn gestopt. Na het laten zien van de foto’s sprinten er twee mannen daar waar ik gelopen was om ook even een paar plaatjes te schieten. Ik ben blij dat zij ook enthousiast zijn.

We vervolgen onze weg naar huis. Na een paar uur rijden is het tijd om wat te eten. De Mc Donalds is onze keuze van vandaag en we parkeren. Wanneer we het restaurant binnen lopen zien we Sander lopen. Noortje zit aan een tafeltje en Marleen en Pascal komen ook aangelopen. Erg toevallig dat we ze hier tegenkomen. We hebben samen gegeten en vervolgen ieder onze weg. Gunther heeft een beetje dorst dus Martijn en ik lopen eerst nog even langs het benzinestation voordat we door rijden. Een paar uur verder zetten we Gunther toch maar aan de kant om een paar uur slaap te pakken. We zouden in een keer door kunnen rijden maar doen dit niet. Onze aankomsttijd zou dan rond 2:00 liggen en dan moeten we nog spullen uitladen en zoeken en dergelijke. Dan slapen we liever een paar uur en rijden ’s ochtends door. Midden in de nacht begint er nog een of andere idioot te toeteren met zo’n luchthoorn. Erg fijn wakker worden is het niet. Ook komt er nog een onweersbui voorbij waarvan de regen zo hard is dat we niet zouden kunnen praten.

---

Speciale dank gaat uit naar Andre (heeftmeer) voor het toffe initiatief en organisatie. Ik ben blij dat ik erbij heb kunnen zijn en ben benieuwd naar onze plannen voor 2013. Andre; bedankt!

 

Heavy Metal A – Poging 2Heavy Metal A – 2nd attemptHeavy Metal A – Verzuch 2

Nadat Martijn en ik vorige week weggestuurd waren bij deze locatie besloten we tijdens onze wandeling naar de auto al dat we de week erop maar terug zouden rijden. Jean-Marc de beveiliger zou dan waarschijnlijk vrij zijn en bij een eventuele ontmoeting met beveiliging konden we ons dan van de domme houden.
De binnenkomst was iets lastiger. Het gat waar we de vorige keer doorheen gekropen waren is dichtgemaakt dus we moesten omlopen. Na een wandeling van tien minuten liepen we op onze tenen de gigantische hallen in. Het blijft extreem gigantisch. Die hallen zijn zo extreem groot. Je voelt je er echt heel erg klein en nietsbetekenend in. Stel je voor dat zo’n smeltpot omvalt. Je bent plat en hebt er totaal niets op in te brengen.
De eerste paar minuten hebben we angstig doorgebracht. We waren bang weer na vier foto’s gepakt te worden. Toen we iets hoorden wat ook maar een beetje op een busje van de beveiliging leek zijn we in een donker pomphok gaan staan en hebben daar een minuut of vijf staan wachten. Gewoon luisteren of we iets hoorden. Achteraf bleek het een continue gezoem van een of andere voeding te zijn. Gelukkig geen stationair lopende bus. Na weer een stukje gelopen te hebben heben we ons maar weer verstopt. Pascal en Marleen waren ook op weg naar deze locatie en we hadden al sms-contact gehad. Via hen hoorden we dat er een busje buiten stond. We hebben dus het zekere voor het onzekere genomen en zijn tussen wat machines gekropen. Voor het gevoel leek het wel een uur, maar we konden op het gegeven moment weer verder. Toen we tussen de smeltpotten stonden zagen we mensen helemaal bovenin over de kranen lopen. In eerste instantie was ik bang dat we gepakt zouden worden maar toen ik wat bewoog zag ik de mensen verstijven en hun zaklampen uitzetten. Waarschijnlijk ook urbexers. Als we logisch na hadden gedacht wisten we ook al dat dat geen beveiliging was, want voordat die beneden zouden zijn waren wij alweer lang verstopt of weg. Ondertussen waren Pascal en Marleen ook al binnen gekomen. Ze stuurden me een smsje dat ze tussen de smeltpotten in stonden. Grappig, want daar stonden wij ook. Die potten zijn dus zo groot dat je aan de ene kant kan staan, en iemand anders aan de andere kant kan komen staan zonder dat je het doorhebt. Ergens wel een rustgevende gedachte. De beveiliging kan ons ook minder snel horen als we iets of wat moeten verplaatsen.
Samen met Pascal en Marleen hebben we een uur of zeven door deze locatie gelopen. Zij waren iets minder voorzichtig dan ons, waardoor Martijn en ik ook een beetje rustiger werden en we onszelf daardoor wat meer op de foto’s konden gaan richten. Gelukkig maar, want na een tijdje kwamen we nog meer urbexers tegen. Het was een drukke dag bij Heavy Metal A.
Zonder enig probleem hebben we bijna alles kunnen zien, we hebben flink wat foto’s gemaakt en goed gebuurt. Dat was wel bizar, net voordat we vertrokken hebben we nog een hele tijd in het midden van de fabriek op een platform staan buurten alsof er niets aan de hand was. Bizar rustgevend vond ik dat. Je hoort niets, behalve een continue joelend alarm en het gebouw wat klappert en door het opwarmen van de zon gaat werken. Soms slaat er ergens een deur dicht maar dit is dan ook alles. Vroeger is er zoveel lawaai en bedrijvigheid geweest. In het filmpje hieronder krijg je een idee van de werkzaamheden in deze fabriek.

 

After Martijn and i got cought in this location last week we decided on our way out that we would go back next week. Jean-Marc the security guy would probably not work every weekend so if we got caught again we could play stupid. Our entry was a little more difficult than the first time. The hole in the fence was repaired so we had to do a little detour. After a walk of about ten minutes we could enter the building. We were extremely cautious because of the possibility of security. When we got in we were overwelmed again. The giant buildings stay impressively large. You really feel small when you are in there.
The first couple of minutes were a bit frightning. We ware scared we got caught again and want to take more than four pictures. When we heard a sound remotely that sounded like a van we went into a room full of pumps and without any light. If there should come any security the chance they would find us is really small. After five minutes wich feld like an hour we walked out. The sound we heard was the buzzing sound of a transformer. Luckaly it wasn’t a van. After exploring a bit more we hid again. Pascal and Marleen were on there way in and we had some SMS-contact allready. They spotted a van outside so we made sure they could not find us. When we came out we went to the melting pots. We saw a couple of people walking over the cranes in the top of the building.

 

Toen we tussen de smeltpotten stonden zagen we mensen helemaal bovenin over de kranen lopen. In eerste instantie was ik bang dat we gepakt zouden worden maar toen ik wat bewoog zag ik de mensen verstijven en hun zaklampen uitzetten. Waarschijnlijk ook urbexers. Als we logisch na hadden gedacht wisten we ook al dat dat geen beveiliging was, want voordat die beneden zouden zijn waren wij alweer lang verstopt of weg. Ondertussen waren Pascal en Marleen ook al binnen gekomen. Ze stuurden me een smsje dat ze tussen de smeltpotten in stonden. Grappig, want daar stonden wij ook. Die potten zijn dus zo groot dat je aan de ene kant kan staan, en iemand anders aan de andere kant kan komen staan zonder dat je het doorhebt. Ergens wel een rustgevende gedachte. De beveiliging kan ons ook minder snel horen als we iets of wat moeten verplaatsen.

Samen met Pascal en Marleen hebben we een uur of zeven door deze locatie gelopen. Zij waren iets minder voorzichtig dan ons, waardoor Martijn en ik ook een beetje rustiger werden en we onszelf daardoor wat meer op de foto’s konden gaan richten. Gelukkig maar, want na een tijdje kwamen we nog meer urbexers tegen. Het was een drukke dag bij Heavy Metal A.

Zonder enig probleem hebben we bijna alles kunnen zien, we hebben flink wat foto’s gemaakt en goed gebuurt. Dat was wel bizar, net voordat we vertrokken hebben we nog een hele tijd in het midden van de fabriek op een platform staan buurten alsof er niets aan de hand was. Bizar rustgevend vond ik dat. Je hoort niets, behalve een continue joelend alarm en het gebouw wat klappert en door het opwarmen van de zon gaat werken. Soms slaat er ergens een deur dicht maar dit is dan ook alles. Vroeger is er zoveel lawaai en bedrijvigheid geweest. In het filmpje hieronder krijg je een idee van de werkzaamheden in deze fabriek.

 

Duitsche sprache