Samen met Bart, Lennart en Simone heb ik een bezoek gebracht aan Glow 2013. Glow is een lichtfestival in Eindhoven waarbij diverse kunstenaars dingen maken die met licht te maken hebben. Sommige dingen heel interactief, andere bewegend en weer andere statisch. Ikzelf was niet helemaal lekker dus ongeveer halverwege de route zijn Simone en ik weer naar huis gegaan. Toch hebben we een paar leuke foto’s kunnen maken waarvan die van mij hieronder staan.
Samen met Martijn, Remon, Lennart en Simone ben ik weer eens wezen urbexen. Ik had er echt weer zin in en het was alweer even geleden. Onze eerste locatie is Chateau Miranda aka Home de Noisy. Omdat de beheerder van dit pand soms nogal vervelend kan zijn hebben we het plan om vroeg te gaan. De wekker gaat dus al om 05:00 uur.
Na een flinke rit komen we aan in de buurt van het kasteel. Er rijdt een auto net zoals de opzichter heeft achter ons en even is het spannend. Zou het hem zijn?
Door een stukje om te rijden schudden we hem af en we parkeren de auto in de buurt.
Er zou een makkelijke route naar het kasteel lopen maar die kennen we niet en waarom zou je makkelijk doen als het ook moeilijk kan. We klimmen de berg op en dit merk ik wel. Mijn conditie is niet meer wat het geweest is. De regen en gladde herfstbladeren helpen niet echt maar we komen allemaal goed boven. Ik zie het kasteel weer staan en ik krijg er nog meer zin in. Als we aankomen bij de ingang zien we dat er barricades aangebracht zijn. De deuren en ramen zijn dicht getimmerd. We lopen een stuk opzij en kunnen weer terug. Daar was dus ook geen ingang.
We proberen de andere kant en ik spot een open raam. Best goed te doen en ik loop er naartoe. Als ik in de buurt kom zie ik al stukken dier liggen. De geruchten zijn dus toch waar. Er ligt een kadaver of in ieder geval een deel ervan op de vensterbank. De lucht valt in eerste instantie heel erg mee maar na een paar minuten in die lucht te hebben gestaan wordt het me bijna teveel. Een kokhalsreflex is het resultaat en ik houdt mijn ontbijt maar net binnen. Nooit gedacht dat geur zo indringend kan zijn. Ik steek mijn hoofd uit het raam en wat frisse lucht doet me goed. Intussen is iedereen binnen en we lopen naar de grote trap. Tussendoor moeten we nog over wat balken en vloerdelen klimmen. Het pand is erg achteruit gegaan.
We beginnen allemaal met fotograferen en we vermaken onszelf wel. Na een paar uur is het genoeg geweest en we vertrekken. Nadat we een paar foto’s van de buitenkant gemaakt hebben natuurlijk.
De volgende locatie is Grand Hotel Regnier. We moeten even kijken hoe we binnen komen maar na wat bosjes te hebben overwonnen is het eigenlijk heel makkelijk. We klimmen door een muur die zo ongeveer helemaal om ligt heen en staan binnen.
Bij het voorbij rijden vinden we het maar een beetje tegenvallen maar eenmaal binnen aangekomen zijn we meteen verkocht. Wat een gave zaal, piano en kamers. Er is flink wat decay aanwezig maar er is niet of bijna geen graffiti en alles is redelijk intact. We hebben alle verdiepingen kunnen zien al was het op sommige punten best een dun vloertje.
Op het moment dat we alle vijf mooi aan het poseren zijn voor de groepsfoto roept Martijn ineens: “kut, er komt iemand binnen.”. We kijken allemaal naar de deur en er staat inderdaad iemand voor de deur te rommelen. We springen op, lopen erg gehaast naar onze spullen en met de statieven onder de arm rennen we naar onze uitgang. Op het nippertje zijn we ontsnapt. Bij de auto staat het kenteken op de grond geschreven. We wissen dit maar uit en vertrekken naar onze volgende locatie. Achteraf hebben we thuis nagelezen hoe het met deze locatie zit, en er schijnen nogal wat problemen met de eigenaar geweest te zijn. Schreeuwen en tieren, dreigementen dat alle autobanden lek gestoken zouden worden en complete boobytraps met emmers gevuld met glasscherven zijn dingen die andere urbexers tegen gekomen zijn. Wat dat betreft zijn we er maar net goed vanaf gekomen.
Aangekomen bij Chapelle de Meuse lopen we een rondje. Het valt meteen op dat er een groot hangslot aan de deur hangt. Nadat we naar binnen gekeken hebben door een kiertje in de deur beslissen we snel genoeg om hier niet al teveel moeite voor te doen. Op naar de volgende dus.
We komen aan bij Villa Albanaise. Dit machtige pand komen we makkelijk binnen en na een snel bezoekje gaan we weer verder. Het is leuk deze villa gezien te hebben. Echt veel is er niet te zien dus we gaan snel weer verder.
Het toetje van vandaag is Maison Dr. Pepito. Lennart is hier al vaker geweest en daarom kent hij de weg. We zijn snel binnen en ik schroef meteen mijn 35mm objectief erop. Dit worden veel details. Het hele huis ligt namelijk vol met spullen. Daardoor is het ook moeilijk fotograferen. Het is erg leuk om hier rond te struinen en soms vergeet ik bijna om foto’s te maken. Het is echt bizar hoeveel spullen er in dit huisje liggen. We vragen ons allemaal af wat de geschiedenis van dit huis en zijn vroegere bewoners is.
Vandaag ben ik samen met Simone en Rutger naar de Koninklijke Sphinx gebouwen geweest. De gebouwen zitten midden in een renovatieproject en Rutger heeft toestemming tot een bezoek kunnen regelen. Na een dik uur in de auto te hebben gezeten komen we aan bij Danny de beveiligingsman. Danny geeft ons allemaal een helm en we vertrekken naar het gebouw. Het hele pand is vooral erg leeg. Er zijn nog mooie structuren, lijnenspellen en dergelijke te vinden maar de echte Sphinx spullen zijn verdwenen. In de kelder vinden we nog wat gietmallen maar het is daar zo donker dat ik er geen fatsoenlijke foto van heb gemaakt. Toch vermaak ik me goed en ik knip de ene foto na de andere. Hier en daar voorziet Danny ons van wat historische feiten en foordat we het weten is onze tijd bijna op. We vertrekken snel naar het dak. Zo ongeveer elke verdieping is los afgesloten met een stevig hek. De eerste paar verdiepingen vragen we ons af waarom. Als we aankomen bij de laatste trap is de trap afgesloten met een dichte stalen deur. Echt zo’n stevige. Ook is deze voorzien van een alarm. Danny geeft aan dat er voor nogal wat geld aan zonnecollectoren op het dak ligt. Dus bijna alle verdiepingen zijn los afgesloten met een hek wat voorzien is van alarm. We komen op het dak en Danny verzoekt ons vriendelijk niet al te dicht bij de kant te komen. Het zou vervelend zijn als we naar beneden vallen. Nadat we de foto’s hebben gemaakt is het tijd om te gaan. We hebben nog niet alles gezien maar er is een mogelijkheid tot een vervolgafspraak. Er komt misschien nog een vervolg op deze fotoserie.
Na dagen van uitstellen en fout plannen heb ik dan toch een paar uur in het bos kunnen wandelen met mijn camera. Eigenlijk wilde ik niet alleen gaan maar achteraf is dat een goede zet geweest. Nog geen 30 meter in het bos zat ik al met mijn knieën in de natte bladeren om door mijn oculair te kijken. Er is zoveel te zien dat ik aan het knippen blijf. Na een rondje om het water en een stuk door het bos heb ik een heleboel foto’s waar volgens mij echt wel toffe platen tussen zitten. Dus voor nu, nog wat herfstbeelden voordat de sneeuw alles bedekt.
Deze school kwamen we zomaar tegen. Een bezoekje was snel geplanned en de dag erop stonden we binnen. Het binnenkomen viel me super mee, ik had verwacht dat het ietsje lastiger was geweest maar we hadden geluk. Na een dik uur rondgelopen te hebben zijn we weer vertrokken. Ik heb mijn set vooral gericht op de eenvoud.
